Quand Dieu veguèt çò que los òmes avián fach de la Tèrra, telephonèt al Lucifèr per li dire que podià i establir son quartièr general e ne far çò que voliá. N’aviá son confle.

« Grand mercés, Sénher » diguèt lo Diable que fasiá bel temps que la covesejava per i mandar sa darrièra femna, la que quitava pas de l’embrenar amb aquela istòria anciana, la de la poma e del Paradís Perdut.

La luciferòta, plan contenta de quitar l’infern galactic ont fa talament cremant que te cal passejar de contunh tota nuda, somiava sonque de poder se vestir coma una tòp-modèla.

Davalèt un jorn de sa nau espaciala en plen mitan de la plaça bèla cap al bastiment del Governador Terrenal ont se teniá l’amassada generala dels mèstres de la planeta blauda.

Sabètz qu’es mai facil de resistir a Lucifèr que a una diablessa subretot s’es pas encara vestida.

Dins la sala del Conselh Mondial per davant tota l’Econocratia amolonada, la banuda fasiá bolegar sa coa d’aicí enlai de tal biais que enfachinèt son monde lèu fach e prenguèt lo poder sens que degun se’n mainèsse pas. Decidiguèt que d’ara enlà la frucha remplaçariá l’argent que sa recèrca desbridada aviá gaireben destrucha la tèrra.

Li prenguèt mai d’un mièg milenari a la tèrra per se cretar mas ara s’èra coverta de plantadas d’arbres fruchièrs e la biodinamica s’ensenhava a l’universitat.

E puèi, quant comptan cinq sègles dins la vida d’una banuda immortala ?

Per se vestir coma cal, se causiguèt un sartre plan celèbre que li cosiá una rauba novèla cada setmana e li teniá caud al lièch.

Dieu e lo quite Lucifèr n’èran plan contents.

Lo primièr per çò que d’una diablessa podiá venir lo ben, l’autre per çò que la femna l’embestiá pas pus e que, en mai d’aquò, li mandava cada annada un cargament de pomas se per cas l’enveja li preniá de se desguisar coma una sèrp.

Felip Frens

Apres lo succès de sa prumiera contribucion ( de veire Tragèdia urbanistica sur queste blògue), Felip Frens nos manda un pichon conte en forma de platussadis d'inspiracion daroinenca.

°°

- Te disi qu’ai vist un òme venir d’un arbre.

- Pas possible !

- Cossí, pas possible ?

- L’òme ven del monin.

- E lo monin alara, d’ont ven ?

- Lo monin ven de l’arbre que i èra montat per anar querre de que manjar.

- Cresi que legisses tròp lo Darwin, tu. O sabiás pas que l’arbre ven de la grana, benlèu ?

- Segur que o sabiái. Me fas pensar a l’istòria de la galina.

- Quala galina ?

- La que poneguèt son uòu primièr en soscar a l’origina del monde. Se demandiá se veniá de l’uòu o lo contrari. Podiá pas se resòlvre.

- Tenes de las bravas galinas filosòfas, tu.

- Oc, mas aquò m’empacha pas de ne plumar de temps en temps tant parièr coma lo rainal.

- N’a encara trapada una, aquel rainal ?

- Gaireben. La galina que veniá de picar la grana escapèt en s’envolar dins l’arbre ont lo monin s’èra pausat aprèp que l’òme ne foguèsse davalat.

- E cric e crac, lo conte es acabat.

Felip Frens.

Gilbert Bourgeois nous fait partager ses carnets de voyage occitans et nous emmène au Pont Valentré de Cahors.

°°

Quo es pas possible d'anar passar quauques jorns de vacanças din l'Òlt sens anar a Caòrs e quò ne se fai pas d'anar a Caòrs sens anar trular sus lo pont Balandras.

Au segle XIV, la gent de Caòrs agueren l'idèia de far un pont sus l'Olt e fagueren lo pont Balandras. Quò fuguet un chen de trabalh. D'aprep qu'agueren quitament mestier de l'aida dau diable per lo 'chabar mas quaranta ans aprep, podian passar dessus.

Quant lo pont fuquet 'chabat, s'aperçauberen que era loenh de la vila e que quo era pas aisat de s'en siervir. 'Laidonc damanderen au rei Filip lo Beu l'autorisacion de far una chariera per anar au pont. Urosament, lo rei acceptet e la gent de Caòrs fagueren una brava chariera per anar au pont Balandras e l'apeleren « Chariera dau president Wilson » en l'onor dau president Wilson.

Aura, set segles aprep, lo pont es totjorn d'en pes. Fuguet un pauc adobat au segle XIX mas quo es tot parier un brave obratge classat au patrimoni mondiau de l'UNESCO e la gent de Caòrs son plan contents. Quò es aisat d'anar au pont. I a nonmas a davalar la chariera dau President Wilson e trasconar la viá ferrada.

Aura, quo es defendut per los veïcules de passar sus lo pont Balandras. I a nonmas quauques toristes inhorants que trulen dessus per admirar lo trabalh subrebeu realisat i a set-cents ans, avant d' anar en vila beure quauqua ren dins un cafe.

Tegra, lo 25 d'octòbre 2013