"Resumit dels episòdis precedents" :
Dins sa bòria del Peirigòrd Negre, un òme ausís parlar sa lenga mairala sul transitor que ven de crompar per remplaçar son pòste vièlh de radiò. Decidìs de n’apréner mai e, pauc a pauc, encontra de monde que l’assabentan : son »patés » seriá una lenga autentica coma la dels celèbres cavalièrs-trobadors de la legenda…

Lo Patrici - se tracta de nòstre òme – se diguèt que per cantar e escriure totas aquelas istòrias, caliá mai que un patés, calià que parlèssen una lenga vertadièra aquels trobadors que cavalgavan per tota l’Euròpa d’alara.Que charrava en « occitan » li foguèt revelat per astre. Era tot escàs tornat a la bòria quand, sul sèr, s’estrementiguèt lo tustador de la pòrta.
- « An-tré », ço diguèt a la francimanda.
Lo vesin d’enbàs – un gavach rai mas un de plasent- dintrèt amb un livre jol braç e, dins la biaça,
un aparelh pichon per ne far de la musica. Dètz ans a, aquel òme avià crompat l’ostal vièlh del Marcelon, res mai qu’un clapàs, e restaurat melhor que los Monuments Istorics, ço disià lo conse.
- Adissiatz sénher R…., anatz plan ?
Macarèl, parla patés ara, se pensèt lo Patrici en se remembrar que avià ja vist un empegatge « Oc » sul veïcul del vesin. De mai, poirià dire « monsur » que soi un païsan e non pas un « sénher ».
- Ca va… Sang de Dieu, ont aprenguèretz nòstre parlar sarladés ?
Era pas cap vergonhós lo Patrici. E mai se compreniái pas tot, de me respondre còp sec dins la lenga m’onorava bravament. Per ço que l’endevinèretz, soi ièu lo vesin.
- L’apreni dins aqueste libreton que se sona « L’occitan sens pena ». Ven amb dos cd per ausir parlar de monde de pertot.
- Endonc aprenètz tanben de o legir coma d’escriure ? Zo pòdi pas far.
- Vau vos ne prepausar una : se volètz, nos encontrarem cada setmana a l’ostal. Me faretz parlar del temps que vos farai la dictada.
Me prenguèt mai d’una annada abans que se melhore l’usatge de la lenga. Tre la primièra leisson, lo Patrici, el, se trachèt que son parlar deviá semblar un bocinet particular als autres mas que d’autre biais compreniá facilament los locutors sul cd. I ausiguèt quitament de lemosin parièr que lo de Radio Blau sul transistor .
- Vesètz, ço ditz el se risent, aquels lengadocians centrals sabon parlar tan plan coma escrivon. Me pensi que prononcian clarament cada letra per plan escaire lor dictadas.
Demorèt pas bèl temps a l’escòla lo Patrici mas cal pas li contar de las colhonadas. Ièr, m’a fach un brave plaser : m’a tutejat dins la lenga nòstra.
- Ou, Patrici, baste que ploguèsse encara mai deman, poirem nos atacar al gascon !
Aital, contunharem nòstre viatge per Occitània…(de segre)
Felip Frens

Conte liurament inspirat de la metòda assimil : "l'occitan sens pena"

Publicat dins lo n° 36 de la revista Plumas d'òc.

Plumas d'òc se vend unicament per abonament : 15€ per 4 numeròs.

Cheque de mandar a : Association "Las bonas lengas", sur la font, 24250 DAGLAN.

Corric  : lbl.daglan@laposte.net

Quand Dieu veguèt çò que los òmes avián fach de la Tèrra, telephonèt al Lucifèr per li dire que podià i establir son quartièr general e ne far çò que voliá. N’aviá son confle.

« Grand mercés, Sénher » diguèt lo Diable que fasiá bel temps que la covesejava per i mandar sa darrièra femna, la que quitava pas de l’embrenar amb aquela istòria anciana, la de la poma e del Paradís Perdut.

La luciferòta, plan contenta de quitar l’infern galactic ont fa talament cremant que te cal passejar de contunh tota nuda, somiava sonque de poder se vestir coma una tòp-modèla.

Davalèt un jorn de sa nau espaciala en plen mitan de la plaça bèla cap al bastiment del Governador Terrenal ont se teniá l’amassada generala dels mèstres de la planeta blauda.

Sabètz qu’es mai facil de resistir a Lucifèr que a una diablessa subretot s’es pas encara vestida.

Dins la sala del Conselh Mondial per davant tota l’Econocratia amolonada, la banuda fasiá bolegar sa coa d’aicí enlai de tal biais que enfachinèt son monde lèu fach e prenguèt lo poder sens que degun se’n mainèsse pas. Decidiguèt que d’ara enlà la frucha remplaçariá l’argent que sa recèrca desbridada aviá gaireben destrucha la tèrra.

Li prenguèt mai d’un mièg milenari a la tèrra per se cretar mas ara s’èra coverta de plantadas d’arbres fruchièrs e la biodinamica s’ensenhava a l’universitat.

E puèi, quant comptan cinq sègles dins la vida d’una banuda immortala ?

Per se vestir coma cal, se causiguèt un sartre plan celèbre que li cosiá una rauba novèla cada setmana e li teniá caud al lièch.

Dieu e lo quite Lucifèr n’èran plan contents.

Lo primièr per çò que d’una diablessa podiá venir lo ben, l’autre per çò que la femna l’embestiá pas pus e que, en mai d’aquò, li mandava cada annada un cargament de pomas se per cas l’enveja li preniá de se desguisar coma una sèrp.

Felip Frens

Apres lo succès de sa prumiera contribucion ( de veire Tragèdia urbanistica sur queste blògue), Felip Frens nos manda un pichon conte en forma de platussadis d'inspiracion daroinenca.

°°

- Te disi qu’ai vist un òme venir d’un arbre.

- Pas possible !

- Cossí, pas possible ?

- L’òme ven del monin.

- E lo monin alara, d’ont ven ?

- Lo monin ven de l’arbre que i èra montat per anar querre de que manjar.

- Cresi que legisses tròp lo Darwin, tu. O sabiás pas que l’arbre ven de la grana, benlèu ?

- Segur que o sabiái. Me fas pensar a l’istòria de la galina.

- Quala galina ?

- La que poneguèt son uòu primièr en soscar a l’origina del monde. Se demandiá se veniá de l’uòu o lo contrari. Podiá pas se resòlvre.

- Tenes de las bravas galinas filosòfas, tu.

- Oc, mas aquò m’empacha pas de ne plumar de temps en temps tant parièr coma lo rainal.

- N’a encara trapada una, aquel rainal ?

- Gaireben. La galina que veniá de picar la grana escapèt en s’envolar dins l’arbre ont lo monin s’èra pausat aprèp que l’òme ne foguèsse davalat.

- E cric e crac, lo conte es acabat.

Felip Frens.