Antan au mes d’octòbre, quante anava au borg, aimava plan parlar occitan emb una una brava femna que demòra rasis lo pont. Quand me vesiá ’ribar emb mon masca sus la figura, me disiá totjorn per rire :
« Avetz enquera vòstre morrilhon ! »
Zo vos conte au passat, perque gaire de temps aprep, lo pont, que començava de s’esbolhar e que aviá plan mestier d’estre ’dobat, fuguet barrat per mai de sieis mes. Quante vòle anar « au vilatge » (coma disen los que fan pas la diferéncia entre un borg e un vilatge), sei oblijat de far un grand destorn per passar de l’autre biais de l’aiga. Quò fai que vese pus gaire ma sòr de linga occitana, tota sola au mitan daus camions, de las gruas e de las betonieras, que son quí per tornar bastir un pont mai solide.
Benleu que lo mot « morrilhon » vos ditz ren si avetz pas conegut lo temps que la gent trabalhavan enquera la terra emb daus buòus o de las vachas. Quand avian liat lo Bilhat e lo Chabròu, lur passavan los morrilhons avant de los atalar per pas los laissar codar quauque piau d’erba deçai delai. Un bocin de sacha sus lo front los garantissiá de las moschas e daus tauns (que apelavam daus asnissons) e los empaichaiva de veire davant ilhs.
Coma de rason, lo morrilhon era engulhat sus lo morre de ’quelas paubras béstias, – un treliç que lur chauchava las nasieras e que teniá preisoniera una partida de lur gròssa testa pacienta. Vese pas de mot mielhs chausit que « morrilhon » per dire çò que, dins l’idéia de ma vesina occitana, priva lo còrs d’una persona de sa libertat. Li fai pensar ad una béstia mautractada que trabalha tot son paubre temps de vita jos lo fisson de l’agulhada per ’chabar dins las sietas daus crestians.
De segur, la gent de nòstra comuna aimen la libertat. Quo es çò que los faguet entrar en resisténcia pendent la guerra. Lo 24 de julhet de 1944 una ponhada d’òmes dau país ’resteren daus Alemands e daus milicians plan mielhs armats e mai nombros que ilhs. Venian d’Engolesme per anar punir Nontron liberada. Siriá-quò pas maluros si aüei ’quel esperit de revòlta e d’independéncia de nòstres vesins lur fasiá chausir d’escoltar los filhs (e las filhas !) de los que lurs pairs bateren en ’44 ?
A Maurici, isla de l’Ocean Indian ancienament Isle de France, venguda anglesa en 1810 puei independenta en 1968, i a una montanha que avança dins la mar e que retira un morre. L’apelen Le Morne. Me sei damandat si lo nom era pas parent de nòstre « morre ». Lou Tresor dóu Felibrige nos ditz que « mourre » vòu dire « mufle, museau, groin,… »  o ben « rocher en forme de mufle, mamelon de montagne, éminence arrondie, morne ». Per quauques diccionaris francés, que an jamai auvit parlar de l’existéncia d’una linga que s’apela l’occitan, lo mot « morne », attestat en Haití e dins las Antilhas, es una alteracion (?) de l’espanhòu o ben dau portugués « morro », que vòu dire « morre ».
Los Mauricians conten que, au segle dietz-e-nòu, daus esclaus fugiren se sarrar sus Le Morne e i visqueren en libertat, copats dau monde de las annadas de temps. L’esclavatge fuguet abolit a l’Isla Maurici en 1835. Los gendarmas lur volgueren anonçar la novela mas, quante los vegueren ’ribar, los ancians esclaus cregueren que los venian querre per lur tornar prener lur libertat. Fugiren a la poncha dau morre, ente la montanha tomba drech, e se lanceren tots dins la mar.
Vòle creire que l’esperit de libertat nos fará chausir la vita, un « morrilhon » per nos sauvar, sens nos laissar metre de sacha davant los uelhs. Dins pauc de temps, lo pont sirá dubert.

A Javerlhac, lo 26 d’abriu de 2021.
Jan-Peire Reidi

De veire regularament lo blògue de Jan-Peire Reidi: http://www.lochamindelafont.com/

Avetz benleu chas vos, obludadas au fons d’un gabinet, quauquas botelhas de liquossiana sens nom que quauqu’un vos donet fai sai pas quantben d’annadas e que avetz jamai migrat de gostar. Fatz benleu coma me que pense jamai òfrir de las liquors o daus « digestius » aus convidats a la fin dau repas, mai daus còps lo quite aperitiu avant. Quauqu’un que tornava de Grècia o de Turquia vos portet una botelha d’alcòl per vos far un present originau e exotic. Las estiquetas estrangieras, meitat minjadas per lo temps, son illegiblas. Si trobatz una botelha blancha plena d’una besunha clara coma l’aiga de ròcha, ven dau vielh vesin que aviá gardat lo drech de far bruslar sa vendenha e sas prunas au segle passat. L’aiga de Lorda es sus la mesma estatgiera. Dins l’idéia de ma paubra mair, deviá benleu servir per tirar l’aiga beneita a un defunt.

Non, n’i fasem pas bien de mau au rascla-budeus que, coma òm ditz, tua los vermes daus pitits, mai los pitits que an daus vermes. Me creuretz si voletz : un còp, un medecin vengut d’un país d’Euròpa plan eslunhat dau nòstre m’òfrit, per me far plaser, una pita botelha en plastic plena de quauqua šlivovica (aiga de vita de prunas) de 60 degrats. Me prometet que l’aiga de vita fasiá pas de mau a los que an una tension tròp nauta. Me damandet si li podiá donar de la propolis de mas ’belhas. Me faguet comprener que la propolis dins l’aiga de vita podian far un bon remèdi per la gent desjà pus tot jòunes, que son pus tan fiers… coma dire…que an pus la fòrça… vesetz ben çò que vòle dire. Aguí pas lo temps d’eissàiar la recepta que nòstra femna aviá desjà pres la bevenda per netiar los carreus. Mai quò sentiá a bon dins la maison ! Faguerem servir çò que demorava dins la botelha per nos desinfectar las mans, antan, quand aviam pas enquera de geu idroalcòlic. Quò sentiá a bon dins la veitura. Mas per perfumar sos gasteus, la pastissiera coneis nonmas son conhac de quaranta ans d’atge que li ven de sa familha santongesa. Vos pòde pas dire si i fai o pas, l’afrodisiac dau doctor D.

Lo prumier còp que aní en Russia dins las annadas seissanta-e-dietz, e que m’esvelhí dins lo vagon-liech daus costat de Smolensc, fuguí estonat de veire tots ’quilhs aubres fruchiers dins los vergiers a costat de las pitas maisons de boesc. Quante visití l’installacion darreir la maison de la gent que me reçabian, comprenguí. Mas quo era mai que mai dau grun que lur serviá per lur samogon (vòdca que fasian ilhs-mesma). Una besunha inbevabla. « Fau beure sens prener alen », me disian. Los òmes de ’quilhs país d’Euròpa aimen beure de l’alcòl fòrt aus repas, – mai en defòra.
Autres còps, l’aiga de vita aviá de la valor per los paisans. Me’n fasian portar una botelha a la dama de l’escòla per sas estrenas. Se’n beviá mai qu’aüei. Per ’chabar un bon repas, los òmes bevian « lo cafet e la gota ». Disian per rire que quo era « de l’aiga de mòrt ». Los jorns de festa, tiravan quauquas cireisas ròsas d’un bocau plen aus tres-quarts d’un jus roge. Las femnas e los quites mainatges ne’n minjavan per la bona bocha. L’aiga de vita serviá per netiar lo mau daus crestians coma de las béstias. Una dent que vos doliá se soanhava emb un tapon molhat de blancha pausat dessus. Chas nos contavan que los gendarmas avian trobat una botelha voida a costat d’un cadabre.

Tots los iverns, lo lambinaire campava son alambic rasis la mara de Nontroneu. Se’n veu pus gaire de ’quilhs enginhs aüei. Los drechs de far bruslar se perden, e la mòda es venguda de raubar los tudeus de coire. La gent avian ben tots quauqua barrica de prunas que bulhiá darreir un mur dempuei lo mes d’aust. La chaudiera de l’alambic era garnida a la forcha de nòus bencs e chaufada de bon boesc de chaisne copat de la bona lonjor. Lo lambinier trabalhava tres o quatre mes dins la gaulha, la fumada, las sentors de l’alcòl e de la rafla bulhida.

Quante desbarassí la cava de nòstra vielha maison, trobí una damajana d’aiga de vita de las melhors. Ma defunta mair  me disset que  chas nos, que eran mòrts dempuei las annadas cinquanta, la gardavan « per quante Jan-Peire se maridará ». Vos pòde pas explicar çò que quò me faguet d’auvir ’quelas paraulas que beucòp de monde d’aüei comprendran pas. De que los far rire, los estonar e mesmament los chucar. Mas qui sap ? Benleu que, dins lo país dau doctor D., a l’autra riba de l’Union Europenca, an lo mesma biais incongrú e esmovent que chas nos dins lo temps de dire lur estima aus estrangiers e lur amor a lur dròlle.

A Marennes, lo 31 dau mes de març de 2021
Jan-Peire Reidi

De veire regularament lo blògue de Jan-Peire Reidi: http://www.lochamindelafont.com/

Ne’n passem pas fauta, dins nòstra varietat de la linga, de mots que se disen parier mas que vòlen pas dire la mesma chausa : lo lach e lo lac, char (adjectiu) e la charn, lo bot e lo boc, lo pòrt e lo pòrc, lo som e lo son, mai (adverbi), lo mes de mai e la mair… Lo cerv, lo serf e la serp se disen tots tres [sar] a Nontron, e [sr] en d’autres endrechs. La tombada de la consonanta finala ne’n es causa, de ’quilhs omefònes.
 Quò fai que nòstres davanciers chausiren benleu de remplaçar quauqu’uns de ’quilhs mots per d’autres que son pus precis e pus clars : lo bocarau se ditz daus còps per lo boc (lo masle de la chabra), la riba per lo bot (la fin), lo durmir per lo som, lo gorret, lo ganhon per lo pòrc... Los que aprenen l’occitan en Perigòrd e que vòlen parlar coma fau aimaran benleu mai dire que mingen de la charn que non pas de la vianda, mot que es sentit, benleu a tòrt, coma un francisme. Mas aquí, fau far atencion : la « charn » a Brantòsme se ditz coma la « serp » a Nontron ! 
Rason de mai per contunhar de dire « vianda », coma beucòp de nòrd-Occitans, per nommar la charn mòrta que es per minjar. D’alhors, d’autras lingas en mai dau francés, fan la diferença : l’anglés, lo grec, las lingas eslavas… Dempuei la conquesta normanda, l’anglés a quitament dos mots diferents per nommar la béstia e sa charn : ox e beef, calf e veal, pig e pork… Los paisans anglo-saxons fasian venir lo bestiau e la denada ; los barons normands minjavan la vianda. Fin finala, francisme o pas, lo mot « vianda » rend plan servici.
Quo es de la vianda que ma granda-mair voliá ’chaptar quand esperava son torn emb sos tiquets de racionament a la bochariá. Las femnas de la vila comprenian pas perque los que avian de las polas e daus lapins lur laissavan pas lur part. La Joannà respondiá que ela e son òme, que se crebavan per far valer la meitadariá dau temps que lur filh era preisonier en Alemanha, eran contents de minjar « de la vianda ». Un document mes en linha per nòstre amic Joan-Miquèu Lahieita nos apren que, a la mesma periòda, los escodeires resistents, que refusavan de liurar lo blat aus Alemands, damandavan dos litres de vin per jorn (pas mai !) e 250 gramas de vianda. La fuelha escricha a la man per un resistent FTP precisa pas si quo es de la vianda de polet, de pòrc o de la vianda de bochariá. 
I a vianda e vianda. Sus sos vielhs jorns, mon tonton se plànhiá de pus digerir la vianda, mas quò l’empaichava pas de minjar sos lapins e d’engraissar de grilhons sos eschalons de pan per desjunar ! Pertant, quand era pitit, trobava pas tots los jorns de la vianda sus la taula. Quo es ben lo dire : los goiats craunhavan mai de pomas jasbras e de moras que de « bistec ». Sens frigòs e sens congeladors, la vianda de pòrc se gardava gaire de temps e chas nos fasian benleu passar la que podian pas salar avant que l’agués lo temps de se ’bismar. Aprep, trobavan benleu a ’chaptar de las tripas d’aumalha de temps en temps. 
Lo bulit de Trainabulit, lo bochier que passava dins los vilatges en fin de setmana, era de la carna nonmas bona per far la sopa, mai enquera ne’n aviam pas tots los diumencs. Chas nos fasian coma los paisans anglés dau segle XII, que trabalhavan per los Normands, los Irlandés afamgalits dau segles XVIII e XIX que nurissian los Anglés, los Romanés de Ceausescu, grand exportaire de vianda… Ne’n gostavam per bien dire jamai de la vianda daus vedeus que naissian dins nòstres estables e que fasiam tetar dos còps per jorn. Nòstres vedeus eran « expediats ». Eran tròp bons per los traulhabosa.

Aüei los elevaires cugen pas los « expediar » lurs vedeus e lurs jòunas vachas. La vianda se vend mau. De la bona vianda plan saborosa. Es tròp chara per los uns, dòna dau colesteròu aus autres, es causa d’accidents cardiovasculars, de pollucion de l’aiga e de l’atmosfera, dau chamjament climatic, de la deforestacion… Nòstra golardisa e nòstre biais de viure fan que la gent mingen tròp de graissa e de sucre e pas pro de frucha e de legumes. 
Autres còps, quante ’nava a la chaça, nòstras entrecòstas de chaçadors, que fasiam cueire per disnar sus las brasas dau fogier, eran espessas d’un travers det e tan larjas coma de las crespas. Chabissian a pena dins las sietas daus chaçadors. Una sentor de gralhon emplissiá la vielha maison pas tròp pròpa, mas vos promete que la minjavam de gost ’quela vianda meitat sagnosa, meitat cramada. Auriá fait enviá ad un chaçador malaude ! Nòstres chins agachavan, prestes a se nhacar e s’eissebrar per un òs o un quite bocin de papier graissos. Predator, gormand, carnassier, sauvatge… Si quo era aüei, nòstra femna diriá : « Tu cumules ! ». Dise pas. Mas pòde pas comprener los que vòlen pas far minjar aus dròlles e las dròllas de las escòlas una vianda jauventa, biò de preferéncia, plan bona per lur frotjada.

A Javerlhac, lo 12 de març de 2021
Jan-Peire Reidi

De veire regularament lo blògue de Jan-Peire Reidi: http://www.lochamindelafont.com/