Bonjorn tot lo monde!

Sèi a legir : La coa de la cabra de Cristian Laus .

Una cronica d'un vilatge lengadocian dins las annadas quaranta .

Cadriá far legir aquela pagina a tots los que se carpinhon per crompar del papièr-cuol a bèles cents!!

Bona jornada confinhada!
Brigita

Cagador de C. Laus.pdf

L’Escòla Gaston Febus e Paulina Kamakine prevesen en 2020 l’édicion d’un recuelh femenin qu’illustrarà la nòstra lenga.

Si sètz interessats per queu projècte, podetz ajudar las escrivanas modernas a èsser mai conegudas !

Los editors son interessats per totas las variantas de l'occitan. Chasca femna e chasca escritura an lor plaça dins queu projècte !

De veire lo site : https://languescultures.wordpress.com/antologia-femenina-participatz/ Contact:p.a.u@hotmail.fr

Jan-Peire Reidi nos fai segre la correccion dau texte de la darriera dictada de Charreç que se tenguet lo 25 de genier passat. Un texte de son libre + CD "Per ma fe" paregut chas Novelum-IEO, 15€, "dins totas las bonas librarias"

°°

LA RENTRADA
Dins las annadas cinquanta, la rentrada era lo prumier d’octòbre. Dempuei la fin dau mes d’aust, aviam agut lo temps de veire los jorns venir pus corts, las prumieras gòrjas rojas surtir dins los prats aprep los auratges, las irondelas s’assemblar e dispareitre… La sason era ’chabada de las frairias los diumencs dins los borgs. L’ombra daus aubres veniá lonja, pesanta, frescha, negra… La ribiera meitat tarida era charjada de fuelhas de papulon talament espessas que lo clau de linha cujava pas s’enfonsar dins l’aiga. Los auseus chantavan pus gaire. Quante òm auviá petar, òm se damadava lo quau dau vilatge aviá fait levar la lebre.
Fin setembre, la vita chamjava. Los rasims eran madurs ; quò risiá e quò colhonava dins las vinhas. L’enser, los òmes torrinavan autorn dau cubier. Fasian uflar las barricas, las secodian per rasclar lo dedins emb de las chadenas. La sentor pesanta de la vendenha que preniá lo bulir vos sadolava. Quauques jorns pus tard, lo demieg gobelet de vin noveu que òm tirava de la barrica vos laissava tot esfeunit…
Au mes d’octòbre, las chastanhas e los cacaus tombavan, e los champanhòus naissian. E quo era justament lo moment que faliá tornar prener lo chamin de l’escòla ! Comptava quantben de mes e de setmanas faudriá l’endurar, « ’quela salopariá d’escòla », avant las festas de Nadau. Mas podiá ren pus far dins las terras que d’anar davant los buòus quand lo pair bladava. E ma fe, quauques jorns aprep la rentrada, quò anava mielhs. Quante lo temps se virava a l’aiga, òm se’n trobava pas pus mau d’estre a l’acelat. Lo fornet pipava tot l’ivern au mitan de la maison d’escòla e òm podiá ’visar los tableus d’istòria de França per se distraire quante òm trobava durar.
Non, eram pas a nòça lo prumier d’octòbre. Au vilatge, los goiats se borravan pas, mas a l’escòla, los pus fòrts fasian einoiar los pitits e, dins la cort, quò ’restava pas de se brejar. Los goiats venen esmalits e chaitius, quand òm los barra entre quatre murs per los dondar.
Disian aus dròlles e a las dròllas, que « si aprenian bien a l’escòla, aurian una brava situacion » : gendarmas, factors, institutors o institutriças… De que ganhar sa vita jusc’a la retirada sens trimar coma chas nos. Podem-nos aüei dire la mesma chausa a nòstres pitits-filhs e nòstras pitas-filhas, que tòrnen au collègi emb un telefonet e una barra de chocolat dins lur cartable ? Pas coma quante partiam l’enmatin emb una moleta, un tròç de pan e una roquilha de piqueta dins nòstra museta !

LA RENTRADA
Dins las annadas cinquanta, la rentrada era lo prumier d’octòbre.
Dempuei (=Despuei) la fin dau mes d’aust/aost, aviam (=nos ’viam, n’aviam) agut/’gut lo temps de veire los jorns venir pus corts, (raccourcir ; venir : devenir)
las prumieras gòrjas rojas (= bosareus) surtir (pousser) dins los prats
aprep/apres/après los auratges (les orages),
las irondelas s’assemblar e dispareitre… = dispareisser
La sason era ’chabada
e de las frairias (= baladas, vòtas : fêtes) los diumencs dins los borgs
L’ombra daus aubres veniá lonja, pesanta (lourde), frescha, negra…
la ribiera meitat tarida era charjada de fuelhas de papulon (= pibol, pible)
talament espessas que lo clau de linha (hameçon ; prononçar [kλou])
cujava pas s’enfonsar dins l’aiga. (n’arrivait pas à s’enfoncer)
Los auseus chantavan pus gaire.
Quante òm auvava (préférer : auviá) petar (on entendait un coup de fusil), òm se damadava lo quau dau vilatge
aviá fait levar la lebre. (avait levé un lièvre)
Fin setembre, la vita chamjava/(= chamnhava)
Los rasims eran madurs
quò risiá e quò colhonava dins las vinhas
L’enser, los òmes torrinavan (s’affairaient) autorn dau cubier
Fasian uflar las barricas,
las secodian per rasclar lo dedins (l’intérieur) emb de las chadenas (= « chainas » frçs)
La sentor pesanta de la vendenha (le moût)
que preniá lo bulir (qui commençait à fermenter) vos sadolava
Quauques jorns pus tard, lo demieg gobelet (demi verre) de vin noveu
que òm tirava de la barrica
vos laissava tot esfeunit (émoustillé)
Au mes d’octòbre, las chastanhas (= chastinhas) e los cacaus tombavan
e los champanhòus (= botareus) naissian (les cèpes poussaient)
E quo era (= quò era, qu’era) justament
lo moment que faliá tornar prener (reprendre) lo chamin de l’escòla
Comptava quantben de mes e de setmanas/( semmanas) faudriá l’endurar,
« ’quela salopariá d’escòla »,
avant las festas de Nadau.
Mas podiá ren pus far dins las terras
que d’anar/de ’nar davant los buòus (guider les bœufs)
quand lo pair bladava. (bladar : emblaver, par extension : labourer)
E ma fe, quauques jorns aprep/apres la rentrada, quò anava/’nava mielhs
Quante (= Quand) lo temps se virava a l’aiga, (quand les pluies arrivaient)
òm se’n trobava pas pus mau,
d’estre (d’esser) a l’acelat (= a l’açalat, a l’acialat, a l’abric)
Lo fornet pipava tot l’ivern (le feu brûlait tout l’hiver dans le poële)
au mitan de (= au mieg de) la maison d’escòla (ici : salle de classe)
e òm podiá ’visar (regarder) los tableus d’istòria de França per se distraire
quante (= quand) òm/n’um trobava durar. (òm trobava lo temps long)
Non, eram pas a nòça lo prumier d’octòbre (nous n’étions pas à la fête)
Au vilatge, los goiats se borravan pas, (ne se battaient pas)
mas a l’escòla, los pus fòrts fasian einoiar (einuiar) los pitits (far einoiar : embêter)
e, dins la cort, quò ’restava pas de se brejar (se disputer)
Los goiats venen esmalits e chaitius, (deviennent coléreux et méchants)
quand òm los barra (on les enferme) entre quatre murs per los dondar (les mater).
Disian aus dròlles e a las dròllas,
que « si aprenian bien a l’escòla, (s’ils travaillaient bien à l’école)
aurian una brava situacion » :
gendarmas, factors, institutors o institutriças… (= regents, regentas)
De que ganhar sa vita jusc’a la retirada (= « retraita »)
sens trimar coma chas nos. (chas nos : nos familles)
Podem-nos aüei
dire la mesma chausa a nòstres pitits-filhs e nòstras pitas-filhas,
que tòrnen au collègi
emb un telefonet e una barra de chocolat dins lur cartable ?
Pas coma quante partiam l’enmatin
emb una moleta, un tròç de pan (un quignon de pain) e una roquilha de piqueta (une petite bouteille de piquette) dins la museta !