Jaumeta Beauzetie évoque le souvenir d'un ancien horloger de son endroit.
°°
Lo long dau chamin, 'na roina de granja, que demòra a netiar, ente possen dins un grand boiradis, nosilhieras, rondres e vinha de Noah, apartenia autres còps au « vielh Piaròt » l'orlotgier de Pueg Ardich. En faça, sa maison.
Pitits, nos eram atirats per un grand escalier de peira que nos convidava a montar. Pertant los parents nos disian totjorn «fasetz bien atencion de pas montar alai, un jorn quò vai s'esbolhar !» mas l'edeia de trobar daus tresaurs obludats era pus fòrta que los tots los conselhs. Doçament, a torn de ròtle, montavam per trobar que ?... quauques bocins de mecanismes de pendula, quauqua peça de monuda traucada mas segur, pas de traça de montra gosset en aur !
Pus tard, lo vent faguet colar los teules, l'aiga faguet purir los traucs e la maison s'esbolhet. Las peiras fugueren menadas dins lo chamin dau Maurin. Demòra solament un montant de chamineia en peira dins lo mur daus vesins.
Mas qui era « lo vielh Piaròt » ? Son nom Puydoyeux, escrich d'una brava escritura en plens e en desliats, tròna sus lo naut de la 'gulha dau quadrant. Jos la 'gulha dins la mesma escritura es marcat « Puyhardy ». D'ente venian los quadrants ? N'um sap pas ! Apres, eu montava lo mecanisme e 'nava chas la gent per instalar la pendula.. Fau mai ò moens de gruns de plomb per far anar lo balancier a la bona vitessa per l'ora justa !
D'apres Adrian L que se « soven de loenh », Piare Puydoyeux era un brave òme plan intelligent que se 'restava sovent en passar davant chas ilhs per discutar un moment. Eu aviá doas borricas qu'eu pelava Julion e Noémie e que lu menavan a sa terra aus Pinquelis. Eu portava tanben, jos lo braç, sa pola per li far gratussar la terra e trapar quauques vermes. La pola aviá prengut l'abituda de 'queu mòda de vita e li poniá un uòu per jorn directament dins la maison !.
« Lo vielh Piaròt era pas totjorn estat vielh ». Aviá maridat 'na jòuna dròlla dau vilatge que defuntet leu. Agueren pas de familha. Se tornet pas maridar. La vita passet entau.
L'aiga a d'enquera colat jos los ponts e a chasque còp, quand vire la manivela per montar los dos pés de la pendula, sei plan urosa d'auvir lo bruch metalique dau mecanisme e la sonaria au timbre clar que contunhen de far viure l'òbra dau « vielh Piaròt » !
Jaumeta Beauzetie.