N'ai agut legit d'estròfas de Lesfargues. Tant pauc mès... qualitosas-qualitosas, comolas de poesia.
A costat d'aquò, ai totjorn atrapat que los limosins an una poesia e un eime singulars dinc la literatura d'Òc. An lo paraula siava e doça mès lo perpaus, amai semble simple de fes que i a, ne'n demòra emparaulat e fons, esperituau amai. Lurs entrevese una anma cèlta banhada de latinitat. Los sente coma una mena de... fòrça tranquila. E justament, la fòrça tranquila ten quicòm d'apausadís, de segur, d'eternau. Dinc la lenga qu'escrivon : me làisson de plantat dinc lo temps, coma enterpelat au pus fons de mon èsser. Amai dinc la lenga que pàrlon, dinc las vibracions reçaupegudas : i a una mena de ressòn, d'armonia que poiriái pas los definir e que m'enfachínon. Me o fan pas coma aquò las autras modalitats d'Òc. Es un cevenòu que vos o ditz. Ieu comprene qu'àgon marcat la literatura trobadorenca los limosins. E comprene qu'encara a l'ora d'ara, ni per èstre mens nombrós que los escrivans lengadocians (per esemple), los escrivans limosins ancians coma actuaus, me làisson pas ges endiferents.
Pòrta quò dedinc ela la lenga de Limosin perque es la frucha d'un viugut sus una tèrra singulara, fòrta e doça au còp. Pense que la geologia, los relèus, los poplaments e las mentalitats que lai se son construchas esplícon quel fachin que lo pòrton despièi de sègles lenga parlada e lenga escricha.
Benlèu que deuriam préner la mapa d'Occitania a l'avèrs e li far dire ce qu'oblidam de veire. Virem-la la mapa. De qué vesèm ?
Limosin e las tèrras nautas d'Òc son nòstre ròc, nòstras racinas, nòstres fondaments. La Mediterranèia es nòstre cèl, nòstre asuèlh amai nòstre imaginari comun. E los Pirenèus coma los Aups son d'envitacions a trenpassar las auturas per nosar de frairetats istoricas.
Òsca bèla au Limosin, a las tèrras montanhòlas. Se saguèron, fai bèl briu, un ponch de partença per l'aventura literària occitana, devon venir una basa fondamentala de nòstra occitanitat referenciala e d'una latinitat equilibrada.
Las nautas tèrras d'Òc e Limosin : una prioritat !

Lo raiòu

I a quicòm coma un detzenat d'ans, tot novèl occitanista, aviái mandat un projècte de libre a l'Ives Roqueta que n'aviái ausit parlar, per li demandar son vejaire. Me respondèt que me caliá tocar un òme de ma contrada que lo teniá pel "melhor escrivan vivent de nòstre temps : lo Bernat Lesfargas". Ieu, novelari en escritura, destorbar aquel escrivan de primièra borra ? Ausèri pas. 

Lo monde occitanista es pichon : l'escasença me faguèt far coneissença amb lo Bernat Lesfargas : simple, avenent, a l'escota, una agradabla suspresa. Ma mesconeissença del mitan occitan m'aviá fach mesclar escrivans francimands e occitans, ignorant endonc çò que èra lo paratge.

Los quites escrivans occitans son pas eternals, mas lo Bernat a fach espelir d'òbras que mancaràn pas de frosar dins lo semenat inacabable de la lenga occitana.

Jacques Figeac.

Savait-on bien à Bergerac qu'un "honnête homme" - au sens XVIIIe siècle du terme – était parmi nous, en toute discrétion, un homme de lettres de stature internationale, reconnu à Barcelone où une bibliothèque porte son nom… car c'était le plus grand catalaniste et occitaniste de notre temps. Traducteur du prix Nobel péruvien Vargas Llosa et du catalan Joan Sales, il excellait dans cet art tout de finesse et de sensibilité.Mais là où il mettait tout son cœur et ses tripes c'était en poésie dans laquelle il faisait exploser le soleil intérieur qu'il transformait en un feu intérieur enivrant, « braises et feu », comme dans son poème qui me touche le plus.Attaché à notre terroir et à sa thébaïde familiale, Bernard Lesfargues était un savant, un sachant, un maître et un ami précieux que nous pleurons fraternellement.

Christian Régnier, Bergerac Prix Bernard Lesfargues de la Traduction de l'Académie des Lettres et des Arts du Périgord.