Ok

En poursuivant votre navigation sur ce site, vous acceptez l'utilisation de cookies. Ces derniers assurent le bon fonctionnement de nos services. En savoir plus.

- Page 9

  • Un documentaire sur Claude Marti

    Ce film est la réalisation d'un vieux rêve : montrer la construction de cet homme exceptionnel. Parler avec l'instituteur qui pratiquait la méthode Freinet avec beaucoup de passion. Évoquer son parcours de chanteur occitan et son engagement au sein des comités d'action viticoles, (CAV).
    Rencontrer des militants qui ont partagé ses combats : Jean Huillet, ancien leader du CAV de l'Hérault et Jean-Pierre Laval responsable de "Volem viure al païs.
    Des paroles fortes et authentiques : un grand merci à eux !

    Un film mis à disposition sur youtube par Jean-Pierre Baro

    https://www.youtube.com/watch?v=0avvhubxCoE&feature=share&fbclid=IwAR3KwbPjZ1CbTeGdDZe7Db4hhd5L-00fpvSm3iXcuLsysXK6esm4hqji_80

  • L'estival circùs, conte del dijòs per Danièl Chavaròcha

    P9300280.JPGUn conte qu’aviam escrit en 2001 emb los drollets del talher d’occitan de l’Escòla Jules Ferry a Sarlat.

    Trobarètz lo texte e lo MP3.L'estival circùs.mp3

    La vos soèti bona la jornada

    Danièl Chavaròcha

    -----------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------

    Un brave matin de mai, Ernestina la vaca Lemosina se permenava dins son prat, alai del costat de Prussans.
    Fasiá caud, lo solelh raiava sus la natura. Ernestina s’èra botada a l’ombra d’un noguier.
    Tot en d’un còp, Ernestina auva parlar. Quò veniá del camin, a la broa del prat.
    Qu’èra Pironet, lo patron de sa bòria que discutava emb son vesin. E tots dos avian l’aire de tèner una conversacion plan plan seriosa.
    “E ben, mon paure Pironet, parès que ton tropel a la malaudiá de la vaca fòla ?
    -- Me’n parles-pas ! M’an dich que me caliá far tuar totas mas vacas...
    -- Totas tas vacas ?
    -- E òc plan, totas... Quite Ernestina, ma vaca Lemosina qu’aimi tant...
    -- Ah mon paure ! Te planji, ten !...
    -- Ma paura Ernestina, la me van tuar... Booh...”

    Ernestina la vaca Lemosina, estuchada jos son noguier, ne’n perdiá pas un fial d’aquèla conversacion. Endonc èra suspecta d’aver atrapat la malaudiá de la vaca fòla.
    “E ben ten, se me vòlan tuar, iò me vau escapar... Segur que m’atraparán pas !..”
    E zipa-zapa ! Ernestina te lamba per dessùs lo fial de fèr de la clotura e òp ! Pel camin !
    A la corsa ! A la fuja ! Al lonh !

    A la fin de la matinada, Ernestina èra lonh ! S’èra arestada beure un còp al riu e se damandava ça qu’anava devenir.
    Tot en d’un còp, ajèt una idèia. Se disiá qu’a Sarlat, l’estiu, i aviá tant de toristas que l’am podiá ganhar sa vida aisidament.
    “Vau montar un numerò de cirque ! L’apelarai l’Estival Circùs... Presentarai l’espectacle aus toristas e ganharai belcòp d’argent...”

    E Ernestina se’n tornèt prèner lo camin de Sarlat, tota contenta d’aver aquèla idèia.
    L’après-mièjorn, sul camin de Sarlat, Ernestina èra arribada a Pren-te-Garda.
    Encontrèt Zezeta la Mosqueta.
    “Ten bonjorn Zezeta
    -- Bonjorn Ernestina, quò vai ?
    -- Pas tròp... Me vòlan tuar per ça que pensan qu’ai atrapat la malaudiá de la vaca fòla... E tu quò vai ?
    -- Non pas... Sabi pus ont anar... Arrestan pas de me bufar dessùs de l’insecticide !..
    -- Bon e ben sabes pas, se vòles vènes dins mon cirque... S’apèla l’Estival Circùs... Sèg-me, faràs la mosca sabenta !..
    -- E ben d’accòrd !..”
    E zo ! Ernestina e Zezeta la Mosqueta t’engulhèran lo camin de Sarlat.

     

     

    Eran en tren de trencar una granda prada del costat del Pont de Campanhac, quand encontrèran Celestin lo Oistití.
    “Ten bonjorn Celestin
    -- Bonjorn , quò vai ?
    -- Pas tròp... Nos sèm enfujidas de’n quò nòstre... E tu, quò vai ?
    -- Non pas... Mon mestre m’a botat defòra per ça que fau mas de bestiors...
    -- Bon e ben sabes pas, se vòles vènes dins nòstre cirque... S’apèla l’Estival Circùs... Sèg-nos, faràs l’acrobata !..
    -- E ben d’accòrd !..”
    E zo ! Ernestina, Zezeta e Celestin lo Oistití t’engulhèran lo camin de Sarlat.

    Quand arribèran jol terme de Puèch Auriòl, passèran dins un bosquet e aquí encontrèran Cecilion lo Lion.
    “Ten bonjorn Cecilion
    -- Bonjorn , quò vai ?
    -- Pas tròp... Nos sèm enfujits de’n quò nòstre... E tu, quò vai ?
    -- Non pas... Sèi tròp vièlh, sabi pus caçar e pòdi pus me noirir...
    -- Bon e ben sabes pas, se vòles vènes dins nòstre cirque... S’apèla l’Estival Circùs... Sèg-nos, faràs lo lion que fai paur aus enfants !..
    -- E ben d’accòrd !..”
    E zo ! Ernestina, Zezeta, Celestin e Cecilion lo Lion t’engulhèran lo camin de Sarlat.

    La petita tropa arribèt a la Porga. Cercavan un pont per traversar la Cusa e encontrèran Cantafòl l’Escargòl.
    “Ten bonjorn Cantafòl
    -- Bonjorn , quò vai ?
    -- Pas tròp... Nos sèm enfujits de’n quò nòstre... E tu, quò vai ?
    -- Non pas... Plèu tròp, sèi totjorn defòra e ai pus lo temps de cantar...
    -- Bon e ben sabes pas, se vòles vènes dins nòstre cirque... S’apèla l’Estival Circùs...
    Sèg-nos, faràs lo cantaire !..
    -- E ben d’accòrd !..”
    E zo ! Ernestina, Zezeta,Celestin, Cecilion e Cantafòl l’Escargòl t’engulhèran lo camin de Sarlat.

    Dins lo barri de l’Endreviá de Sarlat, i aviá belcòp de circulacion. Encontrèran aquí Joaneta la Raneta.
    “Ten bonjorn Joaneta
    -- Bonjorn , quò vai ?
    -- Pas tròp... Nos sèm enfujits de’n quò nòstre... E tu, quò vai ?
    -- Non pas... Ai paur. A cada còp que vòli trencar la rota, una vatura manca m’escrasar...
    -- Bon e ben sabes pas, se vòles vènes dins nòstre cirque... S’apèla l’Estival Circùs...
    3
    Sèg-nos, faràs un numerò de corridà !..
    -- E ben d’accòrd !..”
    E zo ! Ernestina, Zezeta,Celestin, Cecilion, Cantafòl e Joaneta la Raneta
    t’engulhèran la Traversa de Sarlat.

    Dins la Traversa, i aviá un monde fòl ! La Traversa èra plena de toristas que se permenavan dins la vièlha vila. Prenián de fotòs. Barbecavan. Bevián un còp a la terrassa deus bistròts.
    Es aquí, sus la plaça grand de l’Ostal de Vila qu’arribèt l’Estival Circùs...
    Ernestina prenguèt lo micrò:

    “Aprochatz ! Aprochatz ! Brave monde ...
    L’Estival Circùs vai vos estonar emb sos numeròs fantastiques !
    Aprochatz ! Aprochatz ! E per començar:
    Zezeta la Mosqueta dins son numerò de mosca sabenta...
    Celestin lo Oistití dins son numerò d’acrobate...
    Cecilion lo Lion dins son numerò de bestia tarribla...
    Cantafòl l’Escargòl, nòstre grand cantaire d’operà...
    Joaneta la Raneta dins son numerò de corridà automobila...
    Aprochatz ! Aprochatz ! Brave monde ...”


    Sul tema dels Musicians de Brema,
    aquel conte fuguèt escrit per los drollets
    dels atalhers d’occitan de l’Escòla J. Ferry de Sarlat,
    en avrial 2001
    e jogat en public lo 5 de junh 2001.
    Danièl Chavaròcha


    Avètz aquí una randolada que se pòt utilisar per far jogar los drollets de Cicle 2.
    Manca mas d’adaptar los noms d’endreits a los de vòstra comuna...
    Se pòdan ajustar o retirar de noms de bestias...
    Se pòdan preveire de numeròs de cirque...
    Cadun de segur, aurá son idèia...

     

  • Boquet de bruga, de Pèire Miremont

    P4280395.JPGUn jorn tornará la libertat !

    "Coma fará bon viure

    Mon país quand te vau tornar!"

    Aital parlava Pèire Miremont , embarrat dins l'oflag de Hamburg -Fischbeck en 1941. Escriviá aquel poèma lo 30 de setembre. Presèm la metafòra. Lo boquet de bruga es una òda a la libertat.

    Melodia e cant: Ianic Guedec

    Coratge ! ne'n prenèm pas per cinq ans nosautres !

    Amistosament

    Brigita Miremont Oraziò

    Boquet de bruga.mp3

    -----------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------

    De veire qui-dejos lo texte e sa revirada en francés

    Boquet de bruga

    Ai culhit per tu mon boquet de lums,

    Mon paure boquet fach de flors de bruga.

     

    Avián espelit ras del barbelat

    Que venián flocar de lors campanetas.

     

    En las alisant de mos dets crentós

    Ai gardat longtemps las campanas malvas.

     

    Mon freule boquet me disiá tot siaud,

    Dins son marmusar, de plans doças causas,

     

    E me reverta, al País londanh

    E plan d'autras flors e plan d'autras brugas.

     

    Puèi subran ai vist, tot aur e lusor,

    Levar mirgalhat, al fial de mon raibe,

     

    Lo campèstre en rais del londanh País,

    Trals bòscs solombrós que lo lum trauquilha ;

     

    Ai vist al ginest los parpalhòls d'aur

    Que te fasián jòia e que tant aimaves,

     

    Quora en posca d'aur, los ginests galants

    Plevián sus ta carn lor ensolelhada,

     

    Un esmai prigond m'a ponhat lo cur,

    Un raive dolent m'a fissat a l'eime ;

     

    Endonc ai botat un cruissent poton,

    Un crussent poton sus las flors de bruga ;

     

    E dins lo vent freg que bufa del Nòrd,

    Ai escampilhat bais e campanetas.

     

    Al prigond de mon cur embarri l'espèr

    Que ton arma , enlai trevant l'empiréia,

    Culhirá las flors mostias de potons.

     

    Bouquet de bruyère

     

    J'ai cueilli pour toi mon bouquet de lumière,

    Mon pauvre bouquet fait de fleurs de bruyère.

     

    Elles avaient fleuri près du barbelé

    Qu'elles venaient orner de leurs campanules.

     

    En les caressant de mes doigts timides,

    J'ai gardé longtemps les clochettes mauves.

     

    Mon frêle bouquet me disait tout bas,

    Dans son murmure, de bien douces choses.

     

    Et il me rappelait, au Pays lointain,

    Bien d'autres fleurs et bien d'autres bruyères.

     

    Puis soudain, j'ai vu, toute d'or et de clarté,

    Se lever émaillée au fil de mon rêve,

     

    La campagne en rayons, du lointain Pays,

    A travers les bois ombreux criblés de lumière.

     

    J'ai vu au genêt les papillons d'or

    Qui te causaient tant de joie et que tant tu aimais.

     

    Lorsque, en poussière d'or, les genêts

    Faisaient pleuvoir sur ta chair leur ensoleillée.

     

    Un émoi m'a étreint le coeur

    Un rêve douloureux m'a taraudé l'esprit.

     

    Alors j'ai déposé un âpre baiser

    Un âpre baiser sur les fleurs de bruyère ;

     

    Et dans le vent froid qui souffle du Nord,

    J'ai éparpillé baisers et clochettes.

     

    Au fond de mon coeur j'enferme l'espoir

    Que ton âme là- bas hantant l'empyrée

    Cueillera les fleurs moites de baisers.