Joan Ganhaire nos a balhat un conte de Nadau en tres partidas, paregut dins « Cronicas de Vent-l'i-Bufa », libre mai CD.( 15€ en librarias)
« La nuech de Nadau es tradicionalament una nuech particulara. Los que cresen au ciau e los que i cresen pas se tròban units dins la patz. Daus uns còps, los canons, que petan de pertot dins lo monde ,se taisan, e los quites politicians 'restan de bafeiar. Quo es una nuech onte los òmes se senten bons, onte un perdona. Escotatz la genta istòria que 'ribet chas los Desfarjas, dau Tuquet de Chantagreu.
L'afar comencet au mes d'octòbre, que le Negra vedelet. Quo era son prumier vedelatge, e la paubra bèstia ne'n crebet, apres aver fait un eversament de matriça. Lo veterinari l'i tornet ben conhar tot aquò dins lo ventre, mas 'la se tornet pas d'en pè, e fauguet la far abatre dos jorns pus tard. Tant qu'au vedelon, lo fauguet ben nurrir au bibairon. Coma la Joana Desfarjas avia gaire de temps, queu trabalh fuguet confiat aus goiassons : lo Joseton e la Mariseta ; l'enmatin 'vances de 'nar à l'escòla, e l'enser tanleu tornats, donavan testar a lur vedeu.
Perque quo era « lur » vedeu. Lo netiavan, l'i fasian palhat, e se rodelavan coma eu dins la leichiera frescha. Lo vedelon los esperava, e quante los sentia rasis eu, començava de monar e de tustar a la pòrta de l'estable onte l'avian botat. Dos-tres còps, la mair Desfarjas deguet s'esmalir per que los dròlles l'i menessen pas lur amic dins la maison, mai dins lur quite liech. Tetaron per qui, Tetaron per lai ( quo era son nom), n'i avia pus nonmàs per queu bestiau. Era gras, lusent, totjorn pròpe, e lo pair Desfarjas disia que quo era domatge que lo comici fugués passat.
Eu venguet talament beu qu'un jorn, après l'aver paupinhat, Desfarjas comencet de se pensar que quo era pro jugat entau, e qu'era bien temps de ne'n far daus ròstits e de las escalòpas. Quò fai que telefonet a Massabuòu que, coma son nom zo ditz, es merchant de bestiaus. L'autre l'i respondet que podia pas venir còp-sec, mas que passaria la setmana d'après, probablament lo vint-e-quatre, velha de Nadau.
Podetz estre segurs que lo Joseton e la Mariseta, qu'an pas lurs aurelhas dins lur pòcha, perderen pas un brijon de la conversacion. Apres aver purat totas las larmas qu'avian dins lo còrs, comenceren de se parlar a l'aurelha, de se far daus pitits signes, de prener daus aers misterios. Au matin dau vint-e-quatre, bomberen dins la cosina en credar: « Tetaron es partit ! Tetaron a disparegut !» ( de segre) ».
Joan Ganhaire