La Catarina era vielha, reire granda-mair e sorda coma un topin. Res d’estonant a son atge. E de mai chichinhava. Los vielhs quo es entau : los uns chichinhan e d’autres minjan coma quatre. Los que minjan coma quatre son en generau mai sociables : los vesetz a tots los repas dau « troisième âge », per las estrenas de monsur lo mera, per los voiatges organizats. Ne’n mancan pas una. Los que chichinhan son totjorn a dire que tot lor fait mau, que pòden pus degerir, que an pus gost de res, que minjan e beven per que fau ben. O per vos far plaser a vos qu’avetz fait la cosina. Entre los dos, i a los que chichinhan en paraulas, mas pas davant la sieta. Quand los convidatz, disen que non, que quo es pus de lor atge, que quo lor ditz res. Mas quand son davant la sieta quo es diferent.

Mas tornem a la Catarina. Ela chichinhava per de bon. Refusava res, mas los bocins eran totjorn tròp beus. « La meitat, quò será ben pro… » disiá totjorn. E mai daus còps quand aviatz copat la porcion e que la serviatz, li tornava : « La meitat, quò será ben pro… »

Quo era talament sistematic que daus uns còps la frasa arribava en mesma temps que lo plat : « La meitat, quò será ben pro… 

- E ben, disiá quauqu’un, as fam uei si te fau la meitat dau plat per tu tota sola ! » E ela – vos ai dich que era sorda – que li tornava : « Òc, la meitat. La meitat, quò será ben pro… »

Quo es entau qu’un jorn una de sas pitas-filha que veniá de se jaire d’una neneta la li portet presentar e la trobet a taula coma lo demorant de la familha. « Ò ! la genta neneta ! disset la Catarina.

- La voudriàs tener ? çò-ditz la jouna mair.

- Ò non, disset l’anciana, la meitat, quò será ben pro… »

Micheu Chapduelh

Chichinhar : chipoter – Se jaire d’una neneta : accoucher d’une petite fille.