Braves amics de LENGA CONTUNHA,
vos mandi MACARON, petit conte que fasiái dire als drollets de las classas d’òc a l’epòca benesida ont èri regent caminaire.
Trobarètz çai-junt lo texte e lo MP3 d’escota.
Tenètz-vos fiers
Danièl
------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------
Macaron
Un brave jorn, dins la jaça del Pech Pialat alài, dins los ramvèrs de Salanhac, nasquèt un anhelon tot marron. Lo pastre èra plan content d'aquel anhelon tot marron en plan bona santat e plan escarabilhat. L'apelèt Macaron.
Macaron, de se veire aital tot marron, quò li plasiá pas tròp. Vesiá los autres anhels tot blancs e d-el èra tot marron. Se sintiá estrangier.
Lo pastre l'aimava coma caliá, l'aimava tant coma los autres. Lo bèri, las olhas e los autres anhèls l'aimavan plan, tanben. Mas d-el, Macaron, perqué èra anat s'emagenar que los autres l'aimavan pas?
Endonc, una nuèit, decidèt de se'n anar. Voliá veire un pauc pus lonh, se las autras bestias l'aimavan... E Macaron caminèt tota la nuèit.
Lo jorn se levava. La matinada avançava. Lo solelh anava espelir detràs los termes de Salanhac. Macaron se trobava plan solet. Las bestias salvatjas començavan mas de se resvelhar.
Tot en d'un còp, flau-flau-flau! Quicòm li passèt davant lo nas a la granda corsa. La palena ne'n volava de pertot. Qu'èra una granda lebrassa rossetassa que fasiá son joging per la prada. Aquela lèbre èra venguda sinar ça qu'èra aquela bestia frisada que se passejava aquí.
"Ten, bonjorn l'anhelon! Que fas aquí ?
-- Sèi partit de ma jaça que me sintiái estrangier dins lo tropel perqué sèi tot marron.
-- Quò's vertat que ses tot marron. Mas, per nosautras, lèbres, quò nos fai pas res. As mestier de quicòm?
-- Ai talant. Ai pas minjat dumpuèi que sèi partit.
-- Bolègues pas d'aquí, te vau quèrrer quicòm per minjar..."
E la lèbre partiguèt coma lo vent. Tornèt qualquas minutas pus tard. Li portava un espigal de blat roge.
"Ten, anhelon, minja-me aquò ! Quò te vai reviscolar !
-- Mas, vòli pas de blat roge, iò, sèi pas acostumat de minjar aquò..."
E lo paure Macaron, l'anhelon tot marron, se'n anguèt un pauc pus lonh, emb l'estomac que li bandejava de tant qu'aviá talant.
Dins l’après-mièjorn, Macaron trencava un petit bòsc tot fresque.
Tot en d'un còp: rrròn-rrròn-rrròn! Quicòm li desbolhèt los boissons juste davant lo nas. Un gròs morre tot enfangat emb doas gròssas dents de cada costat, un fotral de cap tot pialut emb deus petits uèlhs mocandiers...
Macaron pensèt morir de paur davant aquela gròssa bestia. Qu'èra lo singlar que veniá de desregar d'un còp de morre un fais de branda per cercar dejós de que se noirir.
Demai, èra vengut sinar aquela bestia tota frisada que se passejava aquí.
"Ten, bonjorn l'anhelon! Que fas aquí ?
-- Sèi partit de ma jaça que me sintiái estrangier dins lo tropel perqué sèi tot marron.
-- Quò's vertat que ses tot marron. Mas, per nosautras, singlars, quò nos fai pas res. As mestier de quicòm?
-- Ai talant. Ai pas minjat dumpuèi que sèi partit.
-- Bolègues pas d'aquí, te vau quèrrer quicòm per minjar..."
Lo singlar partiguèt en sabracant tot un penjal de brandas e te trauquèt los espins coma se qu'èra del papier. Tornèt qualquas minutas pus tard. Dins sa gula, portava una bocada de castanhas dins lo pelon
"Ten, l’anhelon, minja-me aquò! Quò te vai reviscolar!
-- Mas, vòli pas de castanha, iò, sèi pas acostumat de minjar aquò..."
E lo paure Macaron, l'anhelon tot marron, se'n anguèt un pauc pus lonh, emb l'estomac que començava de li far deus plegs de tant qu'aviá talant.
A la nuèit tombada, tanlèu que lo solelh se fuguèt estuchat trals termes de Salanhac, Macaron se tornèt trobar plan solet. Las bestias salvatjas començavan de tornar dins lors cròs e dins lors níus.
Tot en d'un còp: frot-frot-frot ! Quicòm li passèt ras lo copet. Macaron ne'n baissèt lo cap tot sanglaçat de paur. La nuèit èra espessa. Fasiá negre coma dins un forn. Macaron èra pas finament assegurat. Per tot dire: la paur lo teniá !
Dumpuèi qualques moments qu’avançava a palpa dins la nuèit, auvissiá de bruchs que li glaçavan la sang. Quò fasiá: sshh! sshh! sshh!
Fuèc de Díu! Mas que qu'èra? E lèu, aquí davant, doas bolas lusentas que lo semblavan avisar. Qu'èra un cavan qu’alucava sos uèlhs coma deus fares de vatura. Lo cavan èra vengut avisar que qu'èra aquela bestia frisada que se passejava aquí.
"Ten, bona nuèit l'anhelon! Que fas aquí ?
-- Sèi partit de ma jaça que me sintiái estrangier dins lo tropel perqué sèi tot marron.
-- Quò's vertat que ses tot marron. Mas, per nosautres, los cavans, quò nos fai pas res. As mestier de quicòm?
-- Sabes pas, me pòdes pas ajudar a trobar lo camin de ma jaça tral Pech Pialat de Salanhac? Sabi pus ont anar...
-- Mas si ben mon pauròt, te vau ajudar. Ten seg-me..."
Lo caban lo nemenèt amont al cap del Pech Pialat dins los ramvèrs de Salinhac. Macaron tornèt trobar lo camin de sa jaça, alài, al cap del Pech Pialat.
Quand arribèt, los autres motons del tropel li fasquèran la festa. Lo bèri venguèt verificar se i èra pas arribat quicòm de meissant. Las olhas li damandèran se voliá pas minjar. Los anhelons venguèran jogar emb d-el.
Lo pastre que s'èra levat li portèt un braçàs de fen saborós e tot fresque. Li diguèt en li quilhant lo det:
"Aurá, Macaron, te cal demorar emb nosautres. Ta familha es aicí, dins lo tropel.
Aicí, cadun t'aima, as pas besonh d'anar quèrrer al diable ça que pòdes trobar chas tu..."
Macaron.mp3
E veiqui " Al grilhon", un "suau" , de que far un "freta embonilh" apres la fretissa per los perigòrds, ventruts o pas !
Lo petit conte del dijòs se dòbla d’una autra cronica de lenga contunha : la pastissada del dinmenc