Patric nos a preparat quauques nhòrlas que publicarem pauc per pauc, a flor e a mesura. Auei...

La lapina… de ma vesina

Dimarç au ser, mon chen a ‘ribat a la maison, tot fier : eu teniá un lapin dins sas babinhas…

Eu attendiá qu’i lu felicite : mas l’ai pas felicitat dau tot : I ai tot de suita vut que quò n’èra pas un lapin sauvatge : eu èra negre ! E de mai, eu èra vòrre, eu èra sale, eu pudia…..

                Dins mon vilatge, nos som dos… e nautres, nos n’am pas de lapins…. Qu’èra lu de ma vesina !

                Ai prengut lu lapin, l’ai ‘menat sos la docha, l’ai bien rinçat, bien sablonat, l’ai sechat emb-d’un sechador per los piaus : èra pròpe, sentiá plan bon….

                E a dietz oras, dietz oras demiá de l’enser, quand los vesins fugueren coijats, ai tot doçament fach lu torn de la granja, ai ‘nat a la lapiniera. Ai dubert la grilha, ai tornat botar la lapina dins sa gàbia, ai barrat la pòrta e frot ! Ai tornat a la maison dins la nuech… Degun me ‘viá vut, degun me ‘viá auvit….

                Lu lendeman, coma tots los dimecres, ai ‘nat chas los vesins per beure lu cafe. « Bonjorn, coma quò vai, es-quò que quò vai plòure, es-quò que quò vai far solelh, e patali e patala… » E, a d’un moment, ma vesina que ditz : « Quò m’a ‘ribat quauqua ren de fòrmidable : i ‘via ‘na vielha lapina negra qu’èra mòrta despuei tres jorns, l’avia getada sur lu femier… e ben, vautres me creuretz si vautres voletz : l’es tornada tota sola dins lu clapier, e ‘la a tornat barrar la pòrta darrier ela ! »