I a daus moments dins la vita que nos trobam a de las caforchas. I podem trobar lo diable o l'aversier que semblan pas totjorn esser tan òrre que quò, que per t'amistonar te ditz « sei de ton costat, migres pas, laissa far, àia fisança » ...Tot ço que la serp te ditz per te far baissar la garda e endurmir ta vigilencia.

De segur, n'i a que se laissan endurmir avant de se far minjar o d'anar vendre lor arma au diable, e i a los autres, coma lo professor M.P. que comprenen, còp-sec que quauquaren de greu se passa. En plaça de s'anar jaire, (anava dire se coijar) o far quauquaren mai, decidet de se bolegar e de nos expliquar los detalhs de l'afar. Fuguet plan clar, que lo monde d'aqui lo seguen, per defendre lo drech de continuar a ensenhar e aprener la lenga, quo es a dire la transmetre, ad un moment que i a jamai tant agut d'interet per la lenga e la cultura occitanas dins la populacion. De segur, tot lo monde comprend pas : « Quò serv de ren, quo es tròp tard » o b'etot « Quò vai s'adobar, van pas nos far aquò tot parier, son de nòstre costat... »...M.P. , eu, es clarvesent. E coratjos, de parlar emb dau monde que continuan de pas comprener, que tractan las lengas regionalas emb mespres : un còp sem « elitistes », un còp "en tren de crebar", un còp « tròp chars », «  identitaris", "pas duberts », charjats de tots los pechats dau monde. Eu, s'en fot. Pren daus risques, que l'interest de la lenga es mai important que los clans. Traça son chamin emb determinacion e lo monde lo seguen totjorn. E òc, avem decidat de pas crebar o pusleu, de pas nos laissar tuar. MP, t'anem segre e te sostenir dins tos esforçs. Sabem ben que sem a la caforcha, benleu l'una de las mai importantas de totas. Apres, quò sera « esser o pas esser ».

Au moment de las vacanças, que tot pòt chanjar, sem coma tu MP. E ne'n sem fiers.

Denis Gilabert