Beaucoup le savent, en Italie du Nord, dans les vallées alpines, l'on parle occitan, dans une version très proche du dialecte limousin.

L'association « Chambra d'òc », de Dario Anghilante et Inès Cavalcanti à Roccabruna possède un site très intéressant.

L'étudiante Lorenza Basile qui a découvert l'oeuvre de Joan Ganhaire grâce à son professeur de philologie romane Monica Longobardi, a réalisé une thèse sur le livre de contes « çò-ditz la Pès-Nuts », notamment « Lo darrier cebier ».

A lire sur : http://www.chambradoc.it/Tesi-Universitarie/I-racconti-della-Lepre-di-Joan-Ganhaire-Analisi-e-traduzione.page .

Profitez en pour parcourir ce site très bien construit.

Segonda partida dau conte de Nadau de Joan Ganhaire en tres partidas, paregut dins « Cronicas de Vent-l'i-Bufa », libre mai CD.( 15€ en librarias)

« E tot lo monde comencet de cerchar dins los bastiments, dins las terras, sur la rota, chas los vesins...Ren en degun luòc, pas de Tetaron ! Un que fasia brave, quo era lo Desfarjas que vesia son vedeu perdut e pensava a Massabuòu que devia venir lo querre e que s'entornaria entau.'Fectivament, sur lo còp de tres oras après mieijorn, lo camion dau merchant de bestiaus 'ribet dins la bassa-cort, e Massabuòu ne'n davalet emb sa granda blauda negra e sa bela figura roja. Quand auvit l'afar dau vedeu perdut, poguet pas s'empaichar de rire :
-E ben, çò-ditz, si v'autres setz pas capables de gardar un vedeu perdut, deuriatz chamjar de mestier.
Quel afar botet pas la familha Desfarjas de bon pieu, e la velhada de Nadau s'anonciava mau. Après sopar, comenceren tot parier a se preparar per 'nar a la messa de mianuech ; e après 'ver passat lur 'bilhaments nuòus, se sieteren davant la television per esperar lo moment de se botar en chamin. Lo pitit escran era plen d'estelas, de clòchas que sonavan a grand lanç, e de mainatges 'bilhats de blanc que chantavan daus cantiques. A-d'un moment donat, los tres reis passeren, seguent l'estela dau Bargier. Quo era plan miraudios de los veire, emb lurs riches 'bilhaments, lurs coronas, l'aur que lur gotissava de las mans. Un chant divenc los acompanhava, e la Joana Desfarjas mai lo vàslet, Loïsson, ne'n badavan.
Lo pair se laissava pas 'nar a la doçor de l'adoracion ; se pensava totjorn a son vedeu perdut, e avia gaire envèia d'espiar totas aquelas farabiòlas bonas per las femnas, los necis e los goiassons. Ten, onte eran los goiassons ? Pertant,d'abituda, ne'n perdian pas 'na mijòla, de la television. Machinalament, lo pair Desfarjas espiet per la fenestra, e juste au moment que los Reis començavan de segre l'estela, defòra dins los bòscs ; quo era una pita lumiera que 'nava, venia, pelucava e semblava l'apelar. Trapet son manteu, sa casqueta, faguet signe a sa femna e a Loïsson de lo segre e surteren dins la nuech sens ren dire. Tots tres se troberen leu sur lo sendareu que menava dins los bòscsvers quela pita lumiera que parpelejava totjorn. Marcheren sens dire un mot : tots tres sabian onte 'navan, e çò que 'navan trobar. 'Riberen a la chabanòta recuberta de brodichas e de faugieras onte los buschairons gardavan lors utilhs. Espieren per lo calustron, e tots tres, silencios, pogueren veire, a la lumiera doça d'una lampa a òli, entre Joseton e Mariseta, dins la palha, lo vedeu retrobat.»( de segre).

Joan Ganhaire ( de segre).

Joan Ganhaire nos a balhat un conte de Nadau en tres partidas, paregut dins « Cronicas de Vent-l'i-Bufa », libre mai CD.( 15€ en librarias)

« La nuech de Nadau es tradicionalament una nuech particulara. Los que cresen au ciau e los que i cresen pas se tròban units dins la patz. Daus uns còps, los canons, que petan de pertot dins lo monde ,se taisan, e los quites politicians 'restan de bafeiar. Quo es una nuech onte los òmes se senten bons, onte un perdona. Escotatz la genta istòria que 'ribet chas los Desfarjas, dau Tuquet de Chantagreu.
L'afar comencet au mes d'octòbre, que le Negra vedelet. Quo era son prumier vedelatge, e la paubra bèstia ne'n crebet, apres aver fait un eversament de matriça. Lo veterinari l'i tornet ben conhar tot aquò dins lo ventre, mas 'la se tornet pas d'en pè, e fauguet la far abatre dos jorns pus tard. Tant qu'au vedelon, lo fauguet ben nurrir au bibairon. Coma la Joana Desfarjas avia gaire de temps, queu trabalh fuguet confiat aus goiassons : lo Joseton e la Mariseta ; l'enmatin 'vances de 'nar à l'escòla, e l'enser tanleu tornats, donavan testar a lur vedeu.
Perque quo era « lur » vedeu. Lo netiavan, l'i fasian palhat, e se rodelavan coma eu dins la leichiera frescha. Lo vedelon los esperava, e quante los sentia rasis eu, començava de monar e de tustar a la pòrta de l'estable onte l'avian botat. Dos-tres còps, la mair Desfarjas deguet s'esmalir per que los dròlles l'i menessen pas lur amic dins la maison, mai dins lur quite liech. Tetaron per qui, Tetaron per lai ( quo era son nom), n'i avia pus nonmàs per queu bestiau. Era gras, lusent, totjorn pròpe, e lo pair Desfarjas disia que quo era domatge que lo comici fugués passat.
Eu venguet talament beu qu'un jorn, après l'aver paupinhat, Desfarjas comencet de se pensar que quo era pro jugat entau, e qu'era bien temps de ne'n far daus ròstits e de las escalòpas. Quò fai que telefonet a Massabuòu que, coma son nom zo ditz, es merchant de bestiaus. L'autre l'i respondet que podia pas venir còp-sec, mas que passaria la setmana d'après, probablament lo vint-e-quatre, velha de Nadau.
Podetz estre segurs que lo Joseton e la Mariseta, qu'an pas lurs aurelhas dins lur pòcha, perderen pas un brijon de la conversacion. Apres aver purat totas las larmas qu'avian dins lo còrs, comenceren de se parlar a l'aurelha, de se far daus pitits signes, de prener daus aers misterios. Au matin dau vint-e-quatre, bomberen dins la cosina en credar: « Tetaron es partit ! Tetaron a disparegut !» ( de segre) ».

Joan Ganhaire