Un còp èra lo rèi de Cantarana que voliá maridar sa filha, la princessa Ranilheta.
Mas la princessa Ranilheta èra pas de bon maridar. Sortiá jamai. Aimava res. N’èra venguda a espaurugar tots los galants que la volian cortesar.
Lo rèi que s’ennojava de veire sa filha tan pempilhosa, fasquèt rampelar dins tota la vila:
“Auvètz ! Auvètz ! Brave monde ! Lo musicaire que podrá far sorire e far dançar ma filha podrá se la maridar !..”
Endonc, convidèt los candidats musicaires a venir far una demonstracion sus la plaça granda de la vila.

Se presentèt en prumier un tamborinaire. Portava tot un tropel de tambors de totas sòrtas.
Disiá que lo ritme de son instrument anava donar enveja de dançar a la princessa.
La princessa Ranilheta escotèt. Fasquèt un pauc la pòta. E diguèt:
“Pas pro musical... Fai pas de melodía ton instrument... Aimi pas... Entòrna-te !..”

Arribèt sus la plaça un acordeonista. Portava un acordeon tot mirgalhat de colors.
Disiá que lo riulejament de las nòtas de son instrument anava assadolar la princessa.
La princessa Ranilheta escotèt. Fasquèt un pauc lo morre. E diguèt:
“Tròp complicada ta musica... Aimi pas... Entòrna-te !..”

Se presentèt un vienaire. Portava una viena tota esculptada de figurinas de bois.
Disiá que lo planh de son instrument anava enfachiliar la princessa.
La princessa Ranilheta escotèt. Frunciguèt un pauc lo nas. E diguèt:
“Tròp misteriosa ta musica...Aimi pas... Entòrna-te !..”

Se presentèt un pifraire. Portava un tot petit pifre de rausa clara.
Disiá que sa musica anava titilhar las aurelhas de la princessa.
La princessa Ranilheta escotèt. Fasquèt un pauc la grimaça. E diguèt:
“Tròp ponchuda ta musica... Aimi pas... Entòrna-te !..”

Endonc se presentèt un cabretaire. Portava una cabreta tota enribanada, tota lusissenta de fials d’aur. Disiá que la sonoritat de son instrument anava estrambordar la princessa.
La princessa Ranilheta escotèt. Fasquèt un pauc las ussas. E diguèt:
“Trop fòrta ta musica...Aimi pas... Entòrna-te !..”

Sus la plaça grand, los autres musicaires ausavan pus jogar. La princessa èra trop pempilhosa.

Tot en d’un còp, s’auviguèt una melodía estranha. Qualquas nòtas que degun sasquèt pas dire d’ont quò veniá. Una clarina ? Una flaüta benlèu ?

“Qu’es aquèla musica ? fasquèt la princessa Ranilheta Qual es lo musicaire que jòga tan fin. Aquel me dòna emveja de dançar. Anatz lo me cercar lèu-lèu. Aquel, de segur l’esposarai !..”

Anguèran quèrrer lo musicaire. Lo trobèran dins un cròs de muralha. Lo nemenèran a la princessa Ranilheta perqué se maridessan.
Qu’èra un brave grapald ...

Danièl Chavaròcha,  03 2000

Lo rèi deus musicaires.mp3