"Honte à cet effronté qui peut chanter pendant que Rome brûle, elle brûle tout le temps" chantava Georges Brassens. E ben òc. Tota la jornada, avem totas las bonas rasons d'esser esmalit contra l'anar dau monde e de se motivar per far chanjar las chausas. Subretot dempuei qu'avem la multiplicacion daus medias tradicionaus, de las chadenas d'informacion a l'infinit e dins totes las lengas, de la rantela. A, la rantela ! Emb sos reportatges « sur lo viu », sas vertats e contra-vertats, sas peticions a signar per de bonas o meschantas rasons, sa cultura de l'instant, de l'excès, complòtista, paranòiaca... mas tanben emb totplen de bonas chausas, si sabem nos en servir e far lo tri.Totas chausas qu'aviam pas, nosautres vielhs, quante eram pitits. Eram pas conscients de l'anar dau monde, de nostra responsabilitat, de nòstra culpabilitat, passada, presenta e a venir. Mas que fasiam ? Sabiam ren, fin finala! E ben, viviam, tot parier.

Lo drech a l'insociança

De segur, a questa espòca, los jòunes avian pas mestier d'esser formats contra « l'attentat intrusion » en classa, lo monde era pas tant anxiògena. Aviam pas Halloween e las veituras que craman, mas podiam surtir e jugar dins la ruas sens aver paur de tot e de ren. Laissavam la pòrta duberta, tota la jornada, sens cranher los raubaires . Nos laissavan anar au bòsc, jugar dins las ruas lo temps que voliam, sans tròp migrar per nòstra seguritat. Aviam çò que auei podriam apelar dins un jargon politicament correct « lo drech a l'insociança », valent a dire, lo drech d'esser uros, maugrat tot, sens aver la testa clafida daus afars daus adultes, de lor meschantisa o de lor culpabilitat. Mos grands que, pasmens, avian conegut doas guerras, ne'n parlavan de segur, mas de temps en temps. Nos laissavan viure nòstra vita de mainatges, nos fasian veire de las chausas de tots los jorns, avian de las chausas a nos dire e a nos far passar. Fasian lor vergier e nosautres zo fasian coma ilhs. Ilhs, qu'avian sovent viscut lo pieg pendant las guerras, avian a còr de nos laissar aprener, s'amusar, far de las bestisas, esser uros, que. Quò es pas aisat, d'esser uros, individualament, colectivament. Quò s'apren. Mas fau tanben saber laissar far las chausas, lo famos « laschar presa ». Saubrai-io zo far doman coma zo sabian far mos grands ? Ne'n sabe ren. Benleu me pause tròp de questions...O b'etot, fau nonmas « Se souvenir des belles choses » e acceptar l'ideia d'esser uros, quau que sia l'anar dau monde?

"Honte à qui, malgré tout, fredonne des chansons à Gavroche, à Mimi-Pinson" ( seguida de la chançon de Georges Brassens)

Denis Gilabert.