I a quicòm coma un detzenat d'ans, tot novèl occitanista, aviái mandat un projècte de libre a l'Ives Roqueta que n'aviái ausit parlar, per li demandar son vejaire. Me respondèt que me caliá tocar un òme de ma contrada que lo teniá pel "melhor escrivan vivent de nòstre temps : lo Bernat Lesfargas". Ieu, novelari en escritura, destorbar aquel escrivan de primièra borra ? Ausèri pas. 

Lo monde occitanista es pichon : l'escasença me faguèt far coneissença amb lo Bernat Lesfargas : simple, avenent, a l'escota, una agradabla suspresa. Ma mesconeissença del mitan occitan m'aviá fach mesclar escrivans francimands e occitans, ignorant endonc çò que èra lo paratge.

Los quites escrivans occitans son pas eternals, mas lo Bernat a fach espelir d'òbras que mancaràn pas de frosar dins lo semenat inacabable de la lenga occitana.

Jacques Figeac.