Vos sovenetz-vos de vòstras dents de lach ? De 'quelas "pitas ratons" coma disiá ta minin blanchas coma nèvia e ponchudas coma gulhas que brandinavan e que tombavan un jorn en laissar un grand cròs dins vòstre rison ?
Chas tu, pas de pita soriç que passava jos lo chabeç per chamnhar la dent en uelhs de grapaud (loís d'aur) ò pus simplament en peça de monuda.
Non ! Lo rituau, chas tu, qu'era de sarrar la dent dins un pitit cròs de mur de la charriera "entau, quò t'aidará a trobar la maison quand tu siras tòrna !" disiá ta granda-mair. 'Quela frasa auvida tota ton enfança te pausava pas problema. Cherchavas un brave cròs, « un chasteu de rapieta » e laissavas glissar doçament la dent dins la fenda. Aimavas auvir lo pitit bruch de dos ò tres gruns de sable dau mortier que l'acompanhavan dins sa tombada. Tu comprenias qu'una partida de te demorariá 'quí dins lo mur  per l'eternitat !
Pausavas pas de question ! "quand nos siram devenguts tòrna", afirmacion qu'auria pogut estre una gròssa interogacion per tu, sustot de pensar a la mòrt mas non, t'eras pas espaurida. Qu'era dich simplament emb talament d'afeccion que qu'era quitament rassegurant. Damandares pas tanpauc ente ta minin e la soa, avian botat lurs dents ? Comprengueres que las tòrnas qu'era coma daus anges gardians qu'eran 'quí presents e que te montrarian lo chamin dins ta vita.
Pus tard, tu sirias tòrna coma tots dins la familha, coma tots dins lo vilatge. Qu'era marcat dins la marcha naturala de la vita. Totas las personas partidas eran 'quí presentas e tu percebrarias lur presença. Qu'es segurament a 'queu moment que t'aprengueres a veire e sentir l'univers invisible de l'autre monde  !

Jaumeta Beauzetie .