Onte los fodinaires fan de las rencontras mauplasentas...

°°

“Sei Joanna…” Caüsac se desviret d’un lanc. Un còp de mai, z’aviá auvit lo prumier. “E io quo es Eva…” Eram cerclats. Una autra femna, pus pita, mas tant negra coma l’autra se teniá a tres metres de nautres, una lonja forcha a la man. Un grand rison per lo bon torn qu’ela veniá de nos jugar. Un rison subrebeu, negre, sens fons, sens una quita dent que vos empaische de cloncar jurcinc’au trasfons d’una cronhòla d’ente surtiá un rire rauche que retirava una poscha bien grassa. Ela tanben portava un grand mochenas de testa noat sus lo cagaçot. ‘La teniá sa forcha un pauc en fenha, mas faliá pas s’i trompar. Una pissarata que li vironava un pauc tròp a ras de chais se trobet enastada d’un geste que aguerem a penas lo temps de veire. Joanna tornet prener la paraula, “doman matin, anetz vos en, avetz ren a far aqui, Marius vai bien, ne vòu pas se’n anar…” Lo patron aguet pas lo temps de respondre que Joanna e sos dos labrits avián disparegut. Eva e sa forcha eran pus quí, pas mai, mas de sap pas ente nos venguet a la volada lo còr traucat e sanhós d’una pissarata mòrta que Caüsac masset en plen morre. Quò lo botet pas d’umor, lo comte, e nòstre retorn vers la veitura fuguet un long planh contre las femnas, los chens e las pissaratas mòrtas o vivas que pendent dietz bonas minutas fugueren voats a tots lo fuòcs de l’infern. De ser li faudriá per lo mens dau Bartòk per se nestiar de tota quelas insurtas, eu, Gaëtan Caüsac daus Ombriers, pensatz, se far esmanciar per daus chens, per una forcha, se far mocar per doas femnas que l’avián quitament envoiat se far fotre, e per dessus tot se far, coma dire, pissaratar coma un maupròpe. E quo es pas la peira qu’aviá mancada sa cana e que lo faguet s’esplamir que dobet los afars. Demai, comencet de frijolar dins la nuech e deguerem li far una bolhòta , li trobar de la cubertas de mai e li far chaufar una tisana. Se crubet las aurelhas de sos auvidors sens ren dire e faliá que siaie bra’ment esmalit que ai cregut coneitre las eissicaduras dau quatuòr per còrdas d’ Alban Berg. Franciscò lumet sa pipa e druberem una botelha de vielha pruna que trainava coma per asard demest quauques utilhs dins lo còfre de la veitura. E dins la tebior de la nuech, demest lo girinament de miliers de barbotins e la volada mofla e silenciosa de pissaratas que semblavan nos tener a l’uelh ( se visar de nautres) eitamnerem una lonja velhada. Aprep tot, i ‘viá quauqu’un que sabiá manhar lo baston, podiá nos prener en maliciá, e que se panturlava dins lo canton. Quo es Franciscò que m’esvelhet. Quela pruna, sab pas si quo era estat una bona ideia. Un det levat, escotava. Una peira rudelet en quauque luòc, puei lo silenci. Lo bruch tornet, leugier , mas queste còp lo poguerem localisar, lòu, a man drecha,vers un pitit bòsc de pinhiers. A pas de chat, nos raleterem, menats per lo bruch que de temps en temps se fasiá auvir. Qua’iment de ventre, que lo Franciscò sap i far, ‘riberem a la riba dau bòsc.(De segre)

Joan Ganhaire