Un còp de mai Joan veniá de se copar un òsse ! Aqueste còp qu'èra l'òsse del cambajon de la camba drecha ! Aquò Joan n'èra segur ! La brandida qu'aviá sentís quand son pè s'enterrèt dins una gròssa talpinièra l'entresenhava plan, subretot que i èra anat de tot son pes ! Mas tanben quala idea de sautar sul rastolh dumpuèi lo sièti del tractor ? Podiá pas davalar coma aquò se deu far ? Podiá pas se tener al volant e botar lo pè sus la grasa qu'es aquí a l'exprès ? Non ! Uèi aviá pas lo temps, caliá anar cercar la perga lèu far per tener lo cargament de garbas..

«  E ara ? La pòdes anar querre lèu lèu la perga en ta garra petada ? » Sembla al Joan ausir l'Ernestina, la sia femna, lo felicitar per sa lusenta iniciativa. E encara ...se n'en disiá pas mai... !

Pr'aquò lo Joan podiá pas demorar aital ! Trapèt son telefonet e expliquèt a l'Ernestina que primièrament caliá venir querre la cargament de garbas per lo botar jol cobèrt que la pluèja anava pas tardar, que segondament caliá tener prèsta la maleta amb las fardas per anar a l'espital e que tresenament caliá sonar los pompièrs que, el, Joan veniá de se copar una camba.

Tot aquò semblava reglat coma la musica, e ...aquò l'èra!

Lo Joan aviá costuma de se petar quicȯm tots los dos o tres ans, siá a la prima, siá pendant l'estiu.

E qu'èra quora una cavilha, quora un ponhet, o encara la clavicula; Qu'èra coma, se per prene de vacancias, aviá nonmas trobar aquel biais.

Los vesins l'avián de costuma e quora l'un, quora l'autre o de còps a tres o quatre acabàvan de far los fens, de segar los blats o de cabeçar se n'en viraba !

Joan, garit o en covalescéncia, los mercejàvan plan e los voliá pagar almens de lors fraisses ! mas los vesins volian jamai res ! Disián totjorn : «  nos pagaràs quand te coparàs una aurelha ! »

Es vertat que l'Ernestina fasiá la sopa, e la sopa de l'Ernestina èra talament bona que se sentissián pagar ! I aviá tanben deus bruchs que corrissián sus las bontats de l'Ernestina...mas sabetz plan que per empachar un bruch de corre se cal levar d'oras !

E tot èra plan, e los trabalhs se fasián e los òsses de Joan se petaçavan ....

Quand qualqu'un demandava a l'Ernestina de novèlas de son òme, ausissiatz tot

simplament :«  Joan se petaça !»

Se un jorn avetz mestier d'encontrar Joan Cachanoses, vos cal pas estre susprès se, sul moment, degun sap pas vos entresenhar ; mas se apondetz qu'aqueste òme va plan sovent a l'espital, endonc ausiretz un vintenat de votz credar«  A! Cercatz sepetaça ? »

Mon diu, mon diu, come lo monde es truffandier !!

Aquesta pichona istòria a estada inventada, e se de per azard un personatge eisistissiá vertadièrament, aquò seriá sonque una coincidéncia independenta de ma volontat.

Sèrgi Lespinasse