Episòdi 12, onte dubren la tomba... Que van descubrir?

°°

Emb un bufe de solatjament, Franciscò tòrna pausar la lorda barra de fer. Los chens an bien fait de ‘nar veire alhors çò que se passa. L’autra racalha deu enquera èsser trapat a far de las soas… Caüsac, de sa cana, tusta emb despaciença sus la peira tombala. A ben sentit nòstra esitacion, ‘nar aidar Joanna, ‘nar au secors de quauqu’un en dangier, non non, i a ren a far, som quí per drubir la tomba, fau drubir la tomba. Franciscò tòrna engulhar sa barra dins la fenda, gigonha un pauc, vese sa chamisa se tundir sus sas espatlas, e la lorda peira eizila doçament emb un ragassament rufe. Io, drubir las tombas, quo es pas tròp mon afar, mas aviá plan desjà degut zo far dins lo cas de la femna sens testa, vos sovenetz ? D’abòrd i a l’odor, e puei la vuda d’un còrs en putrefaccion emb tota la cussonalha que belina, i a mielhs juste aprep lo desjunar. Aquí, m’espere a tot. E sei bien deçaubut. Diriatz que la femna que es quí coijada ven nonmas d’èsser sebelida. Los que l’an embarrada dins quela tomba an bien près sonh de la coijar e de la recubrir qua’iment nua sus un liech de peira rossa finament esbolhada. Franciscò dich que a vut quò dins lo desert ente los mòrts sechavan tot suau, e Caüsac comença un long discors sur los rites ancians, l’embaumament, los faraons, e sap pas tot que de tant. Sembla presta a se levar, la femna, manca lo grand còp de bilhon que li a fendut la cacaròta. Enquera un esplech de nòstre barranconaire de la nuech, segur. Lo crit que avem auvit pòt laissar creire que trabalha tanben de jorn. Laissant Franciscò tornar la lorda balma en plaça, bombe vers la plaça d’ente venguet lo unlament. Sabe ente quo es. La maison nauta ente Eva portava lo desjunar i a gaire. Joanna i es de genolhs, tenent entre sas mans lo chais sanhós e espotit d’ Eva que sas chambas an enquera de las secodudas brevas coma fan las bestias morrentas de la bala reçaubuda en plena testa. Son còrs es eslonjat sus lo bassolh davant la lorda pòrta entredruberta. I a quauqu’un dins l’entrebalhadís, que a mon arribada se fot en arreir dins la sorniera e fai petar la pòrta. Joanna nina la paubra testa esbolhada. I a pas de grumilhas dins sos uelhs e l’espiada que me lança es negra d’aguisança, coma si quo era io que ne’n era l’encausa de tots sos malors !( de segre)

Joan Ganhaire