Episòdi onze, onte vesem l'equipa far lo punt e tornar a la carriera misteriosa...

°°

L’endoman, tot lo monde aviá un pauc mau de testa, e pas nonmas lo que s’era fait barranconar. La nuech era estada boleganta, musicala e lo durmir nos era vengut passablament tard. Lo filh de vessa que se raleta emperaqui s’es pas montrat, mai tant mielhs per eu, que auriá pas fait lo pés davant tres tipes sadols de nhòla e de vengença. A-d ‘un moment donat, un pitit bruch de peira que rotla nos aviá fait pincar l’aurelha puei sovenir dau paubre tais pendilhat per la coa. Io biselava un pauc quante ‘ni lo desencranilhar e manquí de pauc de me far brucir per la paubra bestia esfòudida que semblava coneitre de l’òme nonmas la meschancetat. Autorn dau càfe, faguerem lo punt. Caüsac faguet clapetar la lenga sus lo beure negre que ne’n aviá pus sentit lo gost dempuei tres ans, e levet au ceu daus uelhs avugles mas plens de reconeissença devers lo que li aviá fotut queu còp de bilhon sauvador. Bon. Dempuei arser, aviam desjà levat quauques pitits afars : si çò que ‘viá dich lo notari era vrai, una femna mancava, e i ‘viá tot a gatjar que l’era la novela lotjandiera de la tomba boidada de son ancian ocupaire. Quo es ben çò que io cranhiá… ‘Nava faler zo verifiar, per lo cas que quò seriá nòstra practica, lo Marius que ocupariá la plaça . Cò que i ‘viá de segur, qu’era que un maufasent trevava lo país, e fasiá pas semblant. Esmanciava lo monde d’aquí, mas quò li fasiá pas paur de prener en malicia los noveus venguts. E seriá pas d’aisat desboscar, que semblava coneitre lo país peira per peira, cròs per cròs, aubre per aubre.

D’ente som, podem veire tota la carriera, suausa, silenciosa. De la chamineia d’una de las pitas maisons de peira, monta una fumada leugiera, a penas visibla dins l’auba-lutz. Aura, una siloeta se’n vai per las charrieras. ‘La pòrta quauquaren, dau beure o dau minjar benleu. Quo es la mai pita de las doas femnas, la que sap jugar de la forcha. La perdem de vuda, mas sembla èsser rentrada dins la mai nauta de las bastissas. ‘La tòrna las mans boidas. Fam part de nòstras observacions a Caüsac que tot rejauvit es trapat a niflar un piau de mintraste. Eu pensa que venem de localisar nòstre Marius, bien sarrat dins sa basticòla, benleu embarrat, preisonier. E a pas obludat nòstre trabalh de la matinada, ‘nar far los fossejaires dins lo vielh cementeri. Pas mestier de pala, nimai de pieuna, la pau-fer sera pro per far eizilar la lorda peira tombala. Mas lo patron a pas ènvia de far lo chamin de pè. S’envertolha dins sas cubertas e anetz, ten te bon Nini, nos vam trotar. Secoduts, bassacats, saquetats, bradassats, ‘chabem per ‘ribar. Lo solelh s’es desterrat dempuei demia-ora quante piquem, quo es Franciscò que pica, la riba afialada de la pau-fer entre la peira de dessus e lo rochier ent’es chavada la tomba, drech ente la peira es esbrijonada e ente manca un pitit esclapon. Lo nommat Maseu nos visa de sos uelhs cabornuts, a l’aer de se’n fotre. Mas pas la Joanna. ‘L’es quí, ‘ribada sens bruch, que lo quite Gaëtan l’a pas auvida venir. Los dos chens tanben son quí, fasent tundir l’estacha, lor raunada meitat estranglada, mas bra’ment esbabinhats. “Que fatz quí ? Que voletz ? Laissatz quela tomba en patz, de quau drech la voletz profanar ? Quo es nòstra paubra sòr que…” Saurem pas la seguida. Un long crid de paur trauca lo matin, Joanna se desvira, destacha los chens, i a pus degun, un nos a obludats.(de segre)

Joan Ganhaire.