Au neissent d'una vocacion
Bernard Lesfargues es defuntat lo 23 de febrièr. Nascut a Brageirac, en 1924, d’una familha dont l’occitan èra la lenga de cada jorn, ne'n descobriguèt la cultura al temps de sos estudis, a París. Aquí, rencontrèt los precursors del moviment occitanista que se desvolopa a la fin de la guèrra alentorn de l'Institut d'Estudis Occitans (IEO), ne’n es aderent tre la creacion en 1945.
La relacion amb de personalitats coma Pierre-Louis Berthaud, Jean Lesaffre, Jean Mouzat, Henri Espieux, Bernard Manciet, es determinanta. Es a l'origina d'una revista literària « le Triton bleu », lo darnièr numèro, en collaboracion amb Robert Lafont, es una antologia de la jove poesia occitana.
(Al moment de sos estudis a París, rencontra Jacques Soustelle, que li farà descobrir la cultura sud-americana e mai que mai, la cultura mexicana. Bernard Lesfargues daverarà un diplòma de sociologia americana.

Lo reviraire e lo defendeire del catalan
Professor agregat d'espanhòl en 1954, ensenha d'en primièr al Licèu Janson de Sailly, a París, puèi al Licèu Lakanal a Lion pendent 30 ans. Poèta, traductor, critica literari e fondator de las edicions Federop, viviá a Gleisa Nueva d'Eiçac, dempuèi sa retirada, en 1985.
Èra lo decan de la traduccion de las letras catalanas.
Aprèp aver revirat en francés los escrivans de lenga castelhana Jorge Luis Borges, Julio Llamazeres, Mario Vargas Llosa, descobriguèt lo catalan dins las annadas seissanta a travèrs Joan Sales (amb per exemple la revirada en francés de « Incerta glòria ») e Mercè Rodoreda (80 % de Mercè Rodoreda es revirat en francés), mas tanben per una part de las òbras de Jaume Cabré, Pere Calders, Baltasar Porcel e Quim Monzó. Lo grand merit de Bernard Lesfargues es d’aver fait conéisser d’autors pas o pauc coneguts del public francés per causa de la censura franquista dins lor país, censura que beneficiava de la complicitat dels editors francés (mai que mai parisians).
Fuguèt sovent guerdonat pel Govern de Catalunya en reconeissença de son trabalh per l’espandiment de la lenga e de la cultura catalanas, d'en primièr amb la pus nauta distincion : la Crotz de Sant Jòrdi, en 1999. Recebèt lo prèmi Pompeu Fabra en 2010 e lo prèmi Ramon Llull en 2012. Una bibliotèca pòrta son nom a Barcelona.
Òm tròba aquel amor per la Catalonha dins la poesia de Bernard Lesfargues, mas tanben dins sa batèsta de militant occitan fòrt presenta dans son tresen recuèlh Ni cort ni costièr (1970) que conten de tèxtes marcats per la pontonnada estrambordanta del reviscòl juscas a l'apotèosi de la Fèsta de las segasons, sul planòl del Larzac en 1973.

L'occitanista
Bernard Lesfargues es amb Robert Lafont, Yves Rouquette, Max Rouquette, e los autres capmèstres del moviment de revendicacion politica occitana. Los poèmes contenguts dins Poèmas del mes de mai a Lion, son d'una actualitat estonanta e los epitafis de la tresena partida del recuèlh, ne'n son una pròva indenegabla.

Joan-Claudi Dugros

prumiera partida