Quò fai qualquas bravas annadas que sèi nascut a Peirigus. Mas, maitot, ai passat ma pita enfança chas mos reires-grands que vivián dins la Carrièra del Lis, una carrièra d’un barri talament vièlh que se sonava ... las Ruas Nòvas ! Quò’s aquí qu’ai apres a parlar l’occitan emb mon grand-paire. Dins aquela rua, i aviá una granda diversitat de gents : Peirigordins occitans, Espanhòls, Portugès, Italians, Arabes, Jusius, e tots ben paubres de segur. Mas tot aquò se passava en bon acòrd, en bon eime.. Me rapeli que l’estiu als alentorns de uèit oras del ser , tot lo mond davalava dins la carrière emb las taulas, las bevendas e la bostifalha a passava la serada a parlar fòrt e a rire enquera mai fòrt. Ai jamai saubut çò qu’èra lo racisme ad aquela eipòca. Mas quò èra justament un’autra eipòca... Quò’s benlèu per aquò que ne’n ai gardat un tal sovenir. E quò’s benlèu per aquò que lo jorn ont me’n irai, coma se ditz, dins un autre mond, lo darrièr imatge que vòli aver davant los uèlhs e dins ma testa, quò’s aqueste imatge de ma Rua del Lis.

Joan Pau Verdier