Voici l'un des textes les plus connus de Théodore Aubanel, l'un des compagnons de Frédéric Mistral, consacré à la Venus d'Arles, extrait de son oeuvre "Li filhas d'Avinhon". Manifestement cette Vénus très sensuelle n'a pas la froideur des statues...Magnifique. Envoyé par Jean-Claude Dugros

°°

LA VENUS D’ARLE

Siás bèla, ò Venús d’Arle, a faire venir fòu !

Ta tèsta es fièra e doça, e tendrament ton còu

Se clina. Respirant li potons e lo rire,

Ta fresca boca en flor de qu’es que vai nos dire ?

Lis Amors, d’una veta, amé gràcia an nosat

Ti longs peus sus ton frònt per ondadas frisats.

Ò blanca Venús d’Arle, o rèina provençala,

Ges de mantèu n’escond ti superbis espatlas ;

Se vèi que siás divessa e filha dau cèu blu ;

Ton bèu pitre nos bada, e l’uelh plen de belucs

S’espanta de plesir davant la joina autura

Di pomas de ton sen tan redona ’e tan puras.

Que siás bèla !... Venètz, pòbles, venètz tetar

A si bèus sens bessons l’amor e la beutat.

Ò ! Sènsa la beutat de qué seriá lo monde ?

Luse tot çò qu’es bèu, tot çò qu’es laid s’esconde !

Fai vèire ti braç nus, ton sen nus, ti flancs nus ;

Mòstra-te tota nusa, o divina Venús !

La beutat te vestís mieus que ta rauba blanca ;

Laissa a ti pès tombar la rauba qu’a tis ancas

S’envertolha, mudant tot çò qu’as de pus bèu ;

Abandona ton vèntre i potons dau solèu !

Come l’èure s’aganta à la rusca d’un aubre

Laissa dins mi braçada ’estrénher en plen ton maubre ;

Laissa ma boca ardènta e mi dets tremolants

Córre amorós pertot sus ton cadavre blanc !

Ò doça Venús d’Arle, ò fada de jovènça !

Ta beutat que clareja en tota la Provènça

Fai bèlas nòsti filha ’e nòsti dròlles sans ;

Sota aquela carn bruna, ò Venús, i a ton sang,

Sempre viu, sempre caud. E nòsti chata’alertas

Vaquí perqué se’n van la peitrina dubèrta ;

E nòsti gais jovènts, vaquí perqué son fòrts

I luchas de l’amor, di braus e de la mòrt ;

E vaquí perqué t’ame, – e ta beutat m’engana,

E perqué ieu crestian, te cante, ò grand pagana !

Teodòr Aubanèl

Li filhas d’Avinhon