L'invité, lo convidat de Meitat-chen, meitat-pòrc dau diumenc 12 d'abriu 2015
Joan-Pau Verdier e Marçau Peironi nos informan que l'emission dau diumenc 12 d' abriu a 11 oras sur França Blu Perigòrd sera consacrada a l'intervista daus eslevas dau liceu Bertran de Bòrn a Perigüers, en viatge « classa verta » en Bearn emb lor professor Marçau Peironi.
Meitat chen , Meitat pòrc , chasque diumenc a 11 oras sur França Blu Perigòrd!
Veiqui lo ligam vers França Blu Perigòrd
e lo ligam vers lo site de Joan-Pau Verdier
Lien permanent
Catégories : Actualitats, actualité, Musica, chants e dança
Coma vosautres, coneissia Nadau, lo grope occitan bigordan que emplis las grandas salas, los festivaus mai l'Olympia, lo grope daus imnes occitans coma l'Imortela, l'Encantada e tant d'autras chançons. Mas queste còp, quò se passet chas nos en Perigòrd, dins la pita sala de las festas de Sent Andreu Alàs. Lo mera de la comuna, Patric Salinhier(de Peiraguda) avia convidat tres de sos amics de Nadau, valent a dire Lo Jan ( Miquel Maffrand) chantaire e jugaire de diatonic e sos dos musicaires : lo Joan-Peire guitarista e lo Fabrici violonista. Avem aqui la musica e lo chant, a l'estat primari, sens artificis nimai amplificacion, acoustics, anava dire intimistes, mai dins tota lor fòrça. L'espectacle comença emb « Saussat », que nos empòrta dins lo pais de Luchon, lo de son autor. E io que coneisse un pauc l'endrech, lo descubre d'un biais diferent, emb los uelhs d'un bargier, «luenh deus barbelats», espiam lo Saussat. Entre las chançons, en francés, l'explicacion, de las anecdòtas, de las istòrietas, daus contes risolents o emòuguents. Risolent, coma l'istòria que, un jorn de communion ben asaigada, mena lo contaire au paradis daus musicaires. Fin finala , l'òme tòrna sur terra emb dins sa pòcha daus autògrafes de sos musicaires preferats que lança a la cantonada dins la sala. Lo Jan, i era vertadierament, ai massat dos papiers qu'eran tombats davant io, eran signats « Brassens » e « Strauss » ! Puei, avem seguit un saumon dins son periple de mai de 3000 km que fin finala tòrna dins son gava per i semnar e laissar la plaça a d'autres. Avem seguit Florença e Joan sur lor grand chavau blanc e Julieta nos tenguet lo det guinhaire emb sa pita man. Mas, per io, lo moment lo mai emòuguent era la chançon « Los de qui cau », los que fan ço que fau, que conta lo moment que lo Jan deguet s'en anar de chas eu. Un omenatge a los seus, nòstres parents, nòstres grands, nòstres reires que menan una vita exemplaria, que nos balhan tant de chausas e tant d'amor sens forçadament lo dire ; los « qu'aidan los sos a venir grands mas qu'an au fond de la memòria tots los que son passats avant ». A la fin de l'espectacle, Jan disset que « lo ligam emb una sala se mesura pas sonque a los clapadis mas a la qualitat deus silencis ». Vos pòde dire que queste ser, i avia los dos, mai dau rire e de l'emocion, la nuech era en patz sur la campanha, lo còr fasia patapin patapau e plevia pas nonmas sur lo veire...