Lo Joan de Comba-Negra èra urós. Èra urós coma pas un, urós coma un mainatge lo jorn de nadal que vei sos presents davant la chaminèia, urós de veire son trabalh rescompensat, urós del chèc que donarà a la Joana, sa femna, per l’anar pausar a la banca. Joan de Comba-Negra ven de « passar » lo tabat.

Quora nòstre amic se trobèt, emb sont tabat, davant los expèrts aviá lo còr que fasiá tifa-tafa. Pensatz, la paga d’una annada de trabalh, la paga per viure e se donar benlèu un pauc de plaser. Tenetz, se tot se passa coma cal, la Joana l’aura la rauba blava qu’agacha cada dissabte dins la veirina de chas « Victor Tout Vêtement ».

Fin finala lo tabat de Joan arribèt davant l’expèrt crompaire. Aqueste prenguèt una manòcas : «  Àh aquò quò’s del tabat ! i a plan temps que n’ai pas vist de tan bona qualitat ! la color es perfiècha, al tocar lo tabat es solid, doç, e de mai – cerièra sus gatèu – las costas de las manòcas son sarradas de tal biais que n’en diriá una flor. Ieu prepausi de crompar a la mai nauta quòta, emb las felicitacions de la jurada » ! « òsca, òsca » cridèron tots los que èra dins la sala e los aplaudiments faguèron fòrça bruch… !

Nòstre Joan èra roge coma una pivèna e se aviá parlat auriá plorat, tanben sorisiá e sarrava las mans en brandant lo cap.De mai, e a plan auvit lo Joan «  la mai nauta quòta » !! La ristorna serà vertadièrament bona. Sortiguèt de la sala de crompa lo cap claufit de flors e de cansons.

En potonejant la Joana qu’esperava pacientament lo resultat Joan cridèt :  « avem tocat la gròs lòt ! » e tots dos faguèron qualques pas de dança. E rai de se plegar l’esquina per far butir lo plant puèi plantar, saclar, desborronar, copar, dintrar, far secar, desfulhar, far las manòcas e fin finala vendre. Sens comptar lo maissant sang que fach far lo cèl : tròp de pluèja, tròp de solelh e dels còps de las granissadas… !

Mas Joan fach son trabalh en cantant: escotatz...escotatz...  « ai de bon tabat dins ma bòrieta,/ ai de bon tabat que tu n’auràs pas.... »

Per l’ASCO Sergi Lespinasse