"Taravelar" es un mot que los que se son elevats dins una familha de linga occitana an plan auvit mai d’un còp. S’es vut que las dròllas taravelavan lur mair per anar dançar, que los goiats taravelavan lur pair per lo segre a la chaça e, aüei, quo es sovent, que vesem dins las boticas quauque drollichon que taravela sa paubra mair per aver una babiòla que lur refusa. ’Resten pas de damandar e de tornar damandar, de se plensinhar, de marronar e de far la comediá jusc’a tant que òm lur dòne çò que vòlen.

« Tarvelar » o ben « « taravelar » ? Dins lo dictionari de Lavalada e dins Jan Picatau de Sent Barrancon d’Enric Delaja, òm tròba la fòrma « tarvelar », verbe transitiu, mai intransitiu. Veiquí, per exemple, nòstre Picatau a la gara de Nontron, que marchanda son bilhet de chamin de fer per anar a París :
« La filha blonda li donet un bilhet en li disent lo pretz. Picatau zo trobet char. Eu tarvelet per que ’la li escoés dietz sòus e, per la far cedar, eu li òfrit doas rabas : « ’Las son tendras coma de la rosada », disset-eu.
Fau creire que Delaja aviá paur que lo mot fugués pas compres, perque ne’n dòna una revirada dins son Glossaire : « tarvelar : solliciter longuement ».
Chas nos disian « taravelar », e non pas « tarvelar », parier coma Frederic Mistral dins Lou Trésor dóu Felibrige :
« TARAVELAR Percer avec une tarière, transpercer, traverser ; tourmenter, importuner, fatiguer. »
Una taravela o taradeu (tarière) es lo gatge que trauca las pòsts, las barricas, los tròç de boesc per far las suchas… L’imatge de ’queu chause que vos vira dins la testa e vos trauca las cervelas es un biais un pauc fòrt, mas plan expressiu, de dire que, de beu de vos bacinar, van ’chabar per vos far venir chabra !
A Javerlhac, lo 4 d’abriu de 2019
Jan-Peire Reidi