« Nasqui en Minervés, paìs de vinha. Ai apres a parlar l'occitan en familha, subretot emb la memin. Quante eri mainatge, «caganhis », mon paire e grand paire me fagueren descubrir las Pireneus en marchar, caçar, pescar. Aprep, fagueri de l'escalada, descubrigueri Luchon. En mesme temps, fagueri mos estudis de musica al conservatori de Tolosa per venir tustaire( percussionniste, batteur). Fagueri 22 ans d'ensanhament, ai jugat dins mai d'un orquestre e grope dins tots los estiles, en trad , tanben emb lo grope « Mas de Breish ». Ai totjorn passat belcòp de temps en montanha. Aura sei guide, tota l'annada, l'ivern en raquetas, l'estiu de pès. Ai seguit de las formacions e ai fait dels cercadis personals per aprener istòria, cartografia, analisis de la neu, toponimia, meteorologia, tecnicas de còrdas...Fasem de l'espeologia tanben e agacham los selhs ( glaciers) emb mon colega Peire René, glaciològue. Demòri emb ma femna basca e nòstres tres mainatges dins un vilatge a costat de la Val d'Aran. M'arribi dels còps de parlar occitan emb lo monde que meni en randonada. Es una causida de vita, de viure dins e per la montanha. Cal aver lo nhac, que lo paìs es plasent mas rufe », ço-ditz Peire Alberò.

Intervista per Denis Gilabert