Onte vesem que Monsur lo Comte tòrna trobar sos senses aprep aver eschapat ad una tentativa de muertre...

°°

L’era quí, lo nais dau bruch : pendut per la coa, un tais se torcinhava, e de temps en temps, sas arpias de davant fasián rudelar una peira d’un pilòt sonhosament agalhat jos la paubra bestia. Botem pas longtemps per comprener. Bombem coma daus trasfòus. Quo es desjà tròp tard. Una lonja flama lerpa lo motor de la veitura. Dins cinc secondas tot vai petar e lo comte daus Ombradors aveque. Mas quo es sens comptar coma queu diable de Franciscò. I es desjà, a la veitura, josleva l’arreir, fot un grand còp de pè dins lo fotgier de pomas de pinhier que esmancia lo reservador, de las lutas pertot, lo fuòc que prend a l’erba secha, mas sei quí, aurà, e a dos, d’una dança sauvatja, tuem los abrandaments que naissen deçai delai. Podem bufar. E Gaëtan a pas bolegat d ‘un piau, benleu perdut dins sa musica. Tu parlas… L’autre bota-fuòc i es pas ‘nat de man mòrta. Sos auvidors de bingois, los uelhs barrats, eu risca pas nos respondre. Es mòrt. O gaire mens. Una granda talhassa li cort sus la clòsca e pissa lo diable de sang. Quo es prueva que n’es pas mòrt. Quo es Franciscò que zo dich, eu s’i coneis en cadabres. La seguida fuguet boleganta. Tirerem lo Caüsac en defòra de la veitura, totjorn sanhós e esplamit. Un crid au còp ratjós e mocandier nos venguet d’en quauque luòc amont. Franciscò laisset tombar lo patron, enquera urós, teniá nonmas los pès, e bombet vers lo salòpard que risiá dins la nuech, mesfia te, Franciscò, de par far coma los chens… Demori sol a tener la testa ensagnosida dau mestre daus Ombradors, a l’entorchilhonar d’un meschant bocin de pelha per ‘mor que se perde pas per sang, e coma un con a li credar quò vai ‘nar, quò vai ‘nar, tu vas veire, vam te tirar d’aqui, artelha te, “disa donc, Julian, t’ai pas autorisat a me tunar, pense”, merda, s’era raviscolat, e totjorn plasent mossur lo Comte … A, eu vai mielhs, vos en responde, esmalit coma ‘na serp de s’essèr fait massar, quo es queu con de Rachmaninoff que ne’n es l’encausa, mai son concertò per pianò que fai lo diable de bruch. Se soven nonmas d’aver vut se drubir la portiera, “quo es tu Julian ?” Puei ren pus. En tot sarrabingar lo pelhon, que lo sang contunha de pissar, li conte la trapela ente som tombats, la rapiditat de Franciscò, lo fuòc jos la veitura, la maufasent que se raleta dins la nuech, la chaça ente es partit lo Franciscò, ten veilo-quí que tòrna, fanit, deslenat, en suor. A plan vut quauquaren que fugiá davant se, puei ren pus, coma si l’autre s’era fondut dins la nuech. Aviá cherchat un moment de rochier en rochier puei la prudença li ‘viá fait laissar son fosinatge. Que quo es que sent entau ? La question de Gaëtan nos laissa badants. Dempuei que l’avem tornat trobar, s’es totjorn plangut de ren pus sentir, mai lo quite gost dau minjar. Totjorn quela puta de malaudia e quela salopariá d’operacion. D’un còp, s’aperçaup de çò que ven de dire. Se bòta de niflar coma un perdut, io sente, io sente ! Quò fai un moment que l’avem pas vut entau urós. Que quò poguesse lo far de bona umor, quò seriá pas de tròp de temps en temps. E veilo-quí que nos raconta la sentor daus pinhiers dins la nuech chauda, l’odor dau fuòc nonmas tuat, l’olor de sos tres gilets de lana, e puei quauquaren que a sentit au quite moment ente son atacaire li a fotut un meschant còp de bilhon, juste avant de virar de l’uelh, una odor acra, mauplasenta, benleu de pissa, mas pas umana, de bestia segur, mas laquala… Nautres podem pas l’aidar que nòstres cròs de nas nos menen nonmas de las odors bien umanas de suòr, de còrs que an pas tròp vut d’aiga nimai de sablon dempuei quauque temps. Eu se ten pus de jòia, nòstre comte daus Ombradors, e nifle que te nifle, veilo-quí que permena sas nasieras pertot, que tomba sus nòstre fons de nhòla, lo flaira, se’n fot una bona eslampiada, fai clapetar la lenga, i tòrna, fau ben celebrar quò, e, nautres tanben vodrián ben beure a ton sentit retrobat ! E quo es la festa a l’entorn de la veitura sauvada dau fuòc i a pas longtemps. A fau lo veire, Gaëtan Caüsac daus Ombradors, emb son pelhon sanhós que li fai los piaus enquera mai pincats que d’avesat, trapat a dançar tot sol, ‘na botelha a la man e estuflant la debuta d’un American a Paris, çò qu’es signe d’una excepcionala bona umor. M’esvis que deuriam li tustar sus la clòsca mai sovent a Mossur lo Comte...(de segre)

Joan Ganhaire