Veiqui un texte de Micheu Chapduelh que pareisset dins son libre "Un temps per viure", uei "agostat" coma disem.

L'autor i parla de fruchas e de plasers, "Crese que lo vertadier plaser es rare e avem de mens en mens de plasers vertadiers".

Mas n'i a un de plaser vertadier, e de sason: los bunhets de flors d'acacià.

L'autor nos en balha sa recepta e si voletz veire coma Madama Joseta Chapduelh los prepara, vos fau veire lo filme "Micheu Chapduelh, una pensada sauvatja" de Patric La Vau.

En esperar, veiqui "Acacià"! Bona legida, bon trabalh e bon apetit!

°°

Acacià

Autres còps, i aviá tant de festas coma de sasons e tant de sasons coma de fruchas : la sason de las cirieisas, la sason de las prunas, la sason de las pomas...

E quo era una vertadiera festa. Un gost perdut dempuei un an que tornàvem trobar. Qui se soven dau plaser de la prumiera presseja madura, sucrada e jutosa entre lenga e palais, au temps que las pressejas avián nonmàs lur sason e pas mai ? Faliá un an per tornar trobar queu gost fin e rare. Aurá, las pressejas an pus de gost e ne'n trobam sieis mes de l'an. Onte es lo plaser, onte es la festa ? Qui se sent enquera lo cur en jòia de tornar trobar, au moment dau prumier niu d'auseu e dau tot prumier botareu perdut coma per azard au bòrd d'un chamin, la prumiera frucha de l'annada : la cirieisa roja espelida, gotilha de sang o peira preciosa dins la fuelha verda ?

Segur, las cirieisas, quo es pas enquera coma las pomas, freschas tota l'annada, jamai fruncidas mas jamai saborosas pasmai, ni coma las pressejas que, a l'espiciariá, nos monstran, tota una meitat de l'annada, lur peu uflada d'aiga. Non, las cirieisas an enquera lur sason. An pas enquera trobat lo mejan de ne'n aver de freschas tota l'annada. Mas enfin, si ne'n voletz, ne'n trobaretz ben, en bóitia o congeladas...

E parlam pas de l'irantge. Paubre irantge que fasiá autres còps, plejat dins dau papier sedós, lo grand plaser de nòstres Nadaus e que es, uei, tots los jorns sus nòstra taula, triste de banalitat e de vulgaritat. Crese que lo vertadier plaser es rare e avem de mens en mens de plasers vertadiers.

Quo es benleu per aquò que vese emb tant de jòia tornar espelir las flors d'acacià, de lacacià coma disem. L'acacià es pas un aubre rare chas nos. A l'encontrari. I nais coma tranuja e, daus còps, voudriam ben nos desbarassar de queu buesc que fissa e que ganha tant viste. E puei, un matin, una sentor rara nos ditz que las grapas de flors blanchas son espelidas. E òm se sent, tot d'un còp, un pauc sadol , coma una 'belha.

Quo es lo moment de far lo dessert lo mai rare e lo mai preciós de tota l'annada : los bunhets de flors d'acacià. Fau las massar jòunas enquera, plaser de l'uelh e dau nas. Las trempar dins una pasta de crespa un pauc espessa mas pro clara tot-parier per que la flor garde sa fòrma. Far daurar dins l'òli bulhent. Minjar de las flors, se nuirir de beutat e de sentor, es quò pas se tornar trobar au paradís d'autres còps onte, a çò que pareis, los òmes vivián, coma las 'belhas, dau perfum de las flors ? Gost rare e inesperat, suspresa daus amics convidats !

Ai conservat una festa annadiera : la festa de las flors d'acacià. Degun enquera a pensat a far flurir los acaciàs quatre còps per an e degun enquera a pensat ne'n far congelar las flors.

E me faudrá esperar un an de mai, coma tota festa se deu esperar...

Micheu Chapduelh,

extrach de « Un temps per viure »